(ترجمه)

در صحنه‌ای تکراری جنایات پنهان، جوانی به نام «ایمن صبری» در یکی از حوزه‌های امنیتی ولایت دقهلیه، در نتیجه‌ی شکنجه‌ای وحشیانه جان باخت؛ آثار شکنجه به‌روشنی بر بدن او باقی مانده بود. هنوز ۴۸ ساعت نگذشته بود که جوان دیگری نیز در حوزه امنیتی «الصف» در ولایت جیزه جان سپرد. روایت‌های مشابهی از اهمال عمدی، بدرفتاری و نبود ذره‌ای انسانیت حکایت دارند؛ به‌گونه‌ای که حوزه‌های امنیتی به مکان‌هایی برای مرگ تدریجی تبدیل شده‌اند.

طبق روش همیشگی، رژیم مصر هرگونه دخالت خود را انکار کرد و مدعی شد که هر دو مرگ، «طبیعی» بوده‌اند، با وجود شهادت شاهدان عینی، تصاویر درز کرده، و وضعیت اجساد که به‌وضوح نشان‌دهنده‌ی شکنجه بود. پس چرا جنایت‌کاران بازخواست نمی‌شوند؟ چرا هیچ تحقیق جدی و شفافی گشوده نمی‌شود؟ چرا همیشه پرونده‌ها با «وجهی برای اقامه‌ی دعوی وجود ندارد» بسته می‌شوند؟ بلکه چرا این نظام بر حمایت از جنایت‌کاران و تبرئه‌ی آنان اصرار می‌ورزد، مگر آن‌که خودش طراح و مجری اصلی این جنایات نباشد؟

مرگ‌های روی‌داده در حوزه‌های امنیتی‌ و زندان‌ها دیگر استثنا یا خطاهای فردی نیستند؛ بلکه به روشی تکراری بدل شده‌اند، در چارچوب دستگاه امنیتی‌ای که نه از بازخواست می‌ترسد و نه کسی آن را بازمی‌دارد. افزون بر ناپدیدسازی قهری، بازداشت‌های خودسرانه و محرومیت از محاکمه‌ی عادلانه، اکنون مراکز بازداشت به ایستگاه‌هایی برای تحقیر و تصفیه بدل شده‌اند.

طبق گزارش‌های سازمان‌های حقوق بشری، حوزه‌های امنیتی‌ مصر شرایط اسفباری دارند؛ ده‌ها نفر در اتاق‌هایی تنگ و غیرقابل‌تحمل حتی برای حیوانات، در کنار هم انباشته می‌شوند، از دریافت خدمات درمانی محروم‌اند و شکنجه ابزاری است برای تحقیر بازداشت‌شدگان یا گرفتن اعتراف تحت فشار.

این واقعیت، صراحتاً با آنچه اسلام در مورد مسئولیت‌های دولت در برابر مردم خود تعیین کرده در تضاد است. در نظام اسلامی، دولت موظف است جان‌ها، نوامیس و کرامت‌های مردم را حفظ کند. اگر دولتی به ابزاری برای سرکوب تبدیل شود و چون شمشیری بر گردن مردم فرود آید، در حقیقت امانت را خیانت کرده، پیمان را شکسته و در برابر الله سبحانه وتعالی خصم و دشمن مردم خود گشته است. چنان‌که رسول الله صلی الله علیه وسلم در بیان خطر حاکمی که به مردم سخت بگیرد یا به آنان ستم کند، فرمودند:

«اللَّهُمَّ مَنْ وَلِيَ مِنْ أَمْرِ أُمَّتِي شَيْئاً فَشَقَّ عَلَيْهِمْ فَاشْقُقْ عَلَيْهِ، وَمَنْ وَلِيَ مِنْ أَمْرِ أُمَّتِي شَيْئاً فَرَفَقَ بِهِمْ فَارْفُقْ بِهِ»

ترجمه: پروردگارا! هرکس امری از امور امتم را متصدی و عهده‌دار می‌شود و بر آنان سخت‌گیری می‌کند؛ تو نیز بر آنان سخت بگیر و هرکس عهده‌دار امری از امور امتم می‌شود و بر آنان آسانی می‌گیرد؛ تو نیز بر آنان آسانی بگیر.

این، دعای رسول الله صلی الله علیه وسلم بر ضد کسی است که به امت ستم کند و بر آنان سخت گیرد؛ پس چه می‌توان گفت در مورد کسی که امت را در زندان‌ها شکنجه می‌دهد و به قتل می‌رساند؟! و چه باید گفت در مورد کسی که حوزه‌های امنیتی را به مکان‌هایی برای انتقام‌گیری تبدیل کرده نه برای تحقق عدالت؟!

از جمله وظایف و تکالیف دولت در اسلام:

حفظ جان و کرامت انسان‌ها؛ چنان‌که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:

«إِنَّ دِمَاءَكُمْ وَأَمْوَالَكُمْ حَرَامٌ عَلَيْكُمْ كَحُرْمَةِ يَوْمِكُمْ هَذَا فِي شَهْرِكُمْ هَذَا» (متفقٌ علیه)

ترجمه: همانا (هتک حرم به) خون‌ها و اموال‌تان بر یکدیگر تان حرام است، بسان حرام بودن (هتک حرمت به) امروز تان در این ماه تان.

بازخواست و مجازات متجاوزان، به‌ویژه از میان کارگزاران حکومت و چه نیکو یادمان هست سخن خلیفه‌ی راشد، عمر بن خطاب رضی الله عنه که گفت: از کی مردم را به بردگی گرفته‌اید، در حالی که مادران‌شان آنان را آزاد به دنیا آورده‌اند؟

اقامه‌ی عدالت بر همه، بدون تبعیض یا مصونیت است؛ چرا که حکم کردن به آنچه الله نازل کرده، استثنایی برای ستم‌کاران دارای قدرت قائل نمی‌شود.

اما آنچه امروز شاهدش هستیم این است که رژیم مصر، شکنجه‌گران را حمایت می‌کند، به آن‌ها ترفیع و پاداش می‌دهد و در مقابل، پاکان، مصلحان و دعوت‌گران به سوی تطبیق اسلام را سرکوب می‌کند؛ آنان را در زندان‌ها می‌افکند، برایشان پرونده‌سازی می‌کند و احکام ظالمانه علیه‌شان صادر می‌نماید!

ای سربازان سرزمین کنانه! شما بازوان این رژیم و ابزارهای اجرایی آن هستید و در گناه‌های آن شریک، چه خود در جنایات شرکت کرده باشید یا نه؛ تا وقتی به آن راضی باشید یا سکوت کرده باشید. رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:

«مَنْ أَعَانَ ظَالِماً لِيُدْحِضَ بِبَاطِلِهِ حَقّاً فَقَدْ بَرِئَتْ مِنْهُ ذِمَّةُ الله وَذِمَّةُ رَسُولِهِ»

ترجمه: هر کس ظالمی را در راستای غالب کردن باطلش بر حق یاری رساند؛ ذمۀ الله و رسولش از وی ساقط شده (و از سوی الله برایش هیچ امنیتی در کار نیست).

پس مبادا عصای دست ظالمان باشید؛ بلکه همان‌گونه که الله برای‌تان خواسته، سربازانی باشید برای حفاظت از امت، نه تجاوز بر آن؛ پاسدار خون‌ها باشید، نه ریختن آن و در پی اقامه‌ی شریعت باشید، نه در خدمت نگهبانی از طاغوت‌ها. برخیزید به‌سوی مکلفیت تان! برای یاری دین‌تان قیام کنید! یاران حق باشید تا اسلام را به جایگاهش بازگردانید! خلافت را به صحنه‌ی واقعیت بازگردانید و عدالت را به زمینی که از آن رخت بربسته بازگردانید.

﴿إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالإِحْسَانِ وَإِيتَاءِ ذِي الْقُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ﴾ [النحل: 90]

ترجمه: همانا الله به عدالت و احسان دستور داده و امر می‌کند که حق خویشاوندان را ادا کنید و از فحشاء، منکر و تجاوزگری نهی می‌کند، باشد که پندپذیر شوید.

 دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر – ولایۀ مصر