در هماهنگی با سازمان ملل متحد، کینیا به عملیات تخلیه کمپ پناهنده گان داداب(Dadaab) که بیش از 350 هزار خانواده مهاجر در آن زنده گی دارند، اقدام می نماید. این بزرگ ترین کمپ پناهنده گان در جهان می باشد. با تمام بدبختی مردم آماده اند که برای چندین دهه در این کمپ بدنام زنده گی نمایند که خطر شیوع مرض کولرا نیز وجود دارد. از سوی دیگر چندین قضیهٔ تجاوز بالای زنان مهاجر ثبت گردیده و از امکانات زنده گی و هم چنین موجودیت مکتب و تسهیلات حفظ الصحه، هیچ چیزی به دست رس نیست. آن ها این همه مشقت را بخاطر زنده گی خود و فرزندان شان از جنگ و قحطی که بیش از یک چهارم قرن گذشته را احتوا نموده بود، تحمل می نمایند. در کمپ داداب هیچگاه زنده گی راحت و مصون نمی باشد، حتی بازگشت به سومالیا نیز برای تعدادی از مردم، گزینه دومی محسوب نمی گردد!

سازمان ملل متحد در حال انجام و بکارگیری روش های تخلیه کمپ های مهاجرین با تأئید کمیساری عالی سازمان ملل متحد در امور پناهنده گان به تایخ 14.04.2015م که بسته شدن ناگهانی کمپ داداب می گردد، می باشد. بنابر این اقدام پناهنده گان مجبور به بازگشت به سومالیا می باشند که این روند یک فرایند بسیار خطرناک است و عواقب خطرناک را در پی دارد. سومالیا بخاطر تغییرات آب و هوا و کمبود بارش باران، از بحران مواد غذایی رنج نیز می برد. حجم محصولات کشاورزی به بیش از شش ماه کاهش یافته است و کشاورزان تعداد زیادی از محصولات شان را از دست می دهند. قابل ذکر است که سازمان های امداد رسانی، در جنوری گذشته تخمین نمودند که خروج از این بحران بشری با 880 میلیون دالر امکان پذیر است. پیتر دی کلرق کمیسار سازمان ملل متحد در امور سومالیا گفت: «پروگرام های امداد رسانی سومالیا تنها می تواند 32 درصد از بودجه خویش بدست بیاورد.»

در اواسط پروسه تخلیه کمپ پناهنده گان داداب و اجرای برنامه بازگشت اجباری که توسط رسانه ها به عنوان بازگشت داوطلبانه پناهنده گان، توافق برای بازگشت در ازای یک انگیزه مالی عنوان گردیده بود، سازمان ملل متحد در گزارش خود نشان داد که در پایان ماه گذشته حدود 5 میلیون نفر از کمبود مواد غذایی به دلیل کمبود باران، رنج می برند. این گزارش می افزاید که در حال حاضر 300 هزار کودک زیر سن 5 سال، از سوء تغذی شدید رنج می برند و نیاز مبرم به کمک دارند. این گزارش در پنجمین سالگرد قحطی 2011-2012م در سومالیا که جان یک میلیون نفر را گرفت نشر گردید که جامعه جهانی هیچ اقدامی برای بهبود وضعیت مردم انجام نداد، جز محکوم نمودن و انتشار گزارش و پس از آن ابراز تأسف بر رنج های مبتلا شده گان، کاری نکرد.

سازمان ملل متحد از یک طرف، هشدار می دهد جهان از وضعیت خطرناک در سومالیا رنج می برد و از سوی دیگر، با کینیا پیمان هماهنگی برای بازگشت پناهنده گان در حدود یک هزار نفر در روز را تنظیم می کند. پناهنده گان مجبور گردیده اند که دوباره به مکان قحطی برگردند و جائی که امکانات بی کاری 67 درصد می باشد که بزرگ ترین سطح بی کاری در جهان را نشان می دهد، و اقتصاد محلی مربوط به واحد پولی خارجی می باشد که همه این ها دلیل بر بحران سومالیا می گردد. آن ها مجبور گردیده اند که به عمق مشکلات و کمبود سهولت های زنده گی باز گردند که نتیجه یک چهارم قرن جنگ و جنگ های خانمان سوزیست که امریکا بخاطر دست رسی به قدرت نظامی کینیا و ایتوپیان راه اندازی نموده است.

جهان بار دیگر پالیسی قتل و کشتار تدریجی را توسط نهادهای سازمان ملل(UN Agencies) که به صورت سیستماتیک در تخریب سکتورهای کشاورزی فعالیت می نمایند و سومالیا را از کشور خودکفا به سوی کمک های خارجی به دست کسانی می سپارد که هیچ رحمی به مردم و اطفال سومالیا ندارند،‌ در حرکت است. مداخله خارجی، سومالیا را به عقب می کشاند و خلاء سیاسی را به بار آورده که مردم از عدم امکانان و غذا رنج می برند؛ در کمپ های پناهنده گان، مهاجرین غیر قانونی با تحقیر و توهین روبه رو می گردند. الله ما را بس است و بهترین پشتیبان است!

وَقَالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ سَيُؤْتِينَا اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَرَسُولُهُ إِنَّا إِلَى اللَّهِ رَاغِبُونَ

[توبه: 59]

و چقدر بهتر بود اگر آن ها به آن چه الله و رسول به آن ها عطا کردند راضی بودند و می‌ گفتند که الله ما را کفایت است، او و هم رسولش از لطف عمیم به ما عطا خواهند کرد، ما تنها به الله مشتاقیم.

بخش زنان

دفتر مطبوعات مرکزی حزب التحریر