(ترجمه)
باران‌های پی‌هم، زیرساخت‌های فرسودۀ شهر کراچی را ویران کرده و بسیاری از مناطق این شهر در مخلوطی از آب باران و فاضلاب، و با اختلال گسترده در تأمین برق، غوطه‌ور شده‌اند. به‌دنبال اعتراضات و خشم گستردۀ مردم، رژیم باجوا – عمران از خواب خرگوشی دوساله‌اش بیدار شد و اعلان کرد که در حال کار بر روی "طرح متحول‌سازی کراچی" است. با این وجود، چندین دهه مشکلات عمیق و گستردۀ کراچی را نمی‌توان با پینۀ عملی و ارتجاعی به دموکراسی ناقص و شکست خوردۀ فدرال حل نمود – خواه با لغو اصلاحیۀ هجدهم، یا حاکم کردن نظام ریاست جمهوری، یا ایجاد یک شهر جداگانۀ کراچی و یا سپردن کنترل این ایالت به ارتش.
ساختار دولت ایالتی طوری‌یست که احزاب را در جامعه نهادینه و رسمی می‌کند، بعد آن‌ها را به جوامع سیاسی کوچک‌تر در سطح ولایات/استان‌ها و شهرها تقسیم می‌کند. سپس به احزابی‌که در رقابت شدید سیاسی قرار دارند، دسترسی به یک دولت انتخاباتی را در ساختار حکومت سه لایه‌ای، که شامل؛ فدرال، ایالت و شهر می‌شود، میسر می‌سازد. به‌دلیل حاکمیت توسط احزاب مخالف در لایه‌های مختلف، فدرال دموکراسی باعث ایجاد جنگ‌های مخرب قدرت می‌شود و امور مردم به شدت نادیده گرفته می‌شود. علاوه بر این، نظام پارلمانی و ریاستی به بهانۀ پاسخ‌گویی قدرت را بین دولت، وزارت‌خانه‌ها، مؤسسات و طبقات حکومتی تقسیم می‌کنند که نتیجۀ آن حُکم مشترک است. چنین تقسیم قدرت هم باعث هرج و مرج و هم عدم پاسخ‌گویی دولت می‌شود؛ همان‌طور که در بحران اخیر، معضل شهر کراچی گواه آن است. با غرق شدن کراچی، مقامات دولتی در سطح فدرال، ایالتی و شهری مسئولیت خود را به یکی‌دیگر واگذار کردند و کسی مسئولیت وضع ناگواری را که امروز کراچی در آن قرار دارد به عهده نگرفت. دموکراسی علاوه بر مشکلات مردم، به نماینده‌گان در مجامع این اختیار را می‌دهد تا مطابق هوا و هوس خود قوانین وضع کنند و راه را برای دست‌کاری قوانین از بهر تأمین منافع‌شان باز کنند، در حالی‌که از ادای امور امت غافل می‌شوند.
بالعکس دموکراسی، نظام خلافت حکم قمومیت را به خلیفه داده‌است و او به‌طور مستقیم مسئول کارکرد والی‌ها در ولایه‌ها و کارگزاران در شهرها می‌باشد. خلیفه تام‌الاختیار است تا به شکایات مردم از والی‌ها و کارگزاران گوش فرا دهد، و افراد بی‌کفایت دولت را جایگزین افراد توانمند کند. نظام خلافت تمام جامعه را به‌عنوان یک کُل می‌شمارد و تقسیم ولایه‌ها و شهرها حکومت را کمک می‌کند تا همۀ مناطق خود را به‌عنوان یک جامعۀ واحد تحت یک ساختار متمرکز با رهبری خلیفه ببیند. هرچند مرجع قدرت به خلیفه تعلق دارد، اما این قدرت جهت اطمینان توجه سریع به بحران‌ها در ولایه‌ها و شهرها به ادارۀ اجرائی داده نشده‌است. خلیفه منابع دولت را بر اساس احکام شرعی و نیاز جامعه به شهرها و ولایات اختصاص می‌دهد، نه به اساس تعداد نماینده‌گان‌شان در دستگاه دولت. در نظام خلافت، خلیفه، والی‌ها و کارگزاران مقید به احکام قرآن و سنت اند؛ نه مجلس امت و نه مجالس ولایتی حق تقنین دارند، بل وظیفۀ آنان محاسبۀ حکام برمبنای اسلام است. در حقیقت، این تمدن والای اسلامی بود که شهرهای مترقی سمرقند، بخارا، گرنادا، بغداد، قاهره، دمشق و استانبول را بنا کرد، چنان‌که طی قرون متمادی نمادها و چراغ‌های درخشان یک زندگی شهری باشکوه و آرام در سراسر جهان بودند. و ان‌شاءالله، این خلافت به طریقۀ رسول الله صلی الله علیه و سلم خواهد بود که باری‌دیگر شهرهایی مانند کراچی، لاهور، کابل، تهران، سریناگار، داکا، جاکارتا و تونس را احیا خواهد کرد تا باشد که آن‌ها چراغ‌های درخشان جهان امروز شوند.
دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر – ولایه پاکستان
مترجم: امیر حسام