Bazı soruşturma raporları, Afgan yetkililerinin koronavirüsle mücadele ve yoksullara yardım kisvesi altında milyonlarca doları zimmetlerine geçirdiklerini gösterdi. Bu soruşturma raporları, yetkililerin yoksul ailelere verilmesi planlanan ekmek dağıtımından 800 milyon AFS çaldıklarını gösteriyor. Ayrıca yetkililer, tıbbi kitleri ve malzemeleri piyasa fiyatından birkaç kat daha yükseğine hesaplayıp milyonlarca doları ceplerine indirmişler. Öte yandan yozlaşmış hükümet, konuyu incelemek için ardışık işlevsiz komisyonlar kurarak halkın duygularını sakinleştirmeye çalışıyor. Ancak hükümet, kurumlardaki yolsuzluk ölçeğinin halkın gözünden gizlenemeyecek kadar büyük olduğunu herhalde unutuyor.

Gerçekte Afganistan’daki yolsuzluk, hükümetin dillendirdiği sloganlara, yasalara ve yolsuzlukla mücadele için kurulan komisyon ve kurumlara rağmen her geçen gün daha da derinleşiyor. Hükümet, yolsuzluğu azalttığını iddia ediyor; gerçekte yolsuzluk azalmadı, sadece biçimini değiştirdi. Batıdan gelen genç yozlaşmış nesilleri “Reform ve Sistematizasyon” adı altında en yüksek pozisyonlara atadı. Üzücü olan nokta, bu neslin yolsuzluğun Afganistan’da derinleşmesine ve çoğalmasına neden olmuş olmasıdır.

Yadsınamaz gerçek şu ki, “yolsuzluk” kapitalizmin ve demokratik sistemlerin ayrılmaz parçasından biridir; bu nedenle yolsuzluğun yok edilmesi, bu sistemin insanların hayatından kapsamlı bir şekilde sökülüp atılmasını gerektiriyor. Figürlerin değiştirmesi, komisyon ve kurumların kurulması ve yasaların yürürlüğe girmesi sadece düşük seviyeli yetkililerin ellerini kısıtlıyor, ancak üst düzey yetkililer, yolsuzluğu rahatça sürdürüyorlar. Dahası kendilerini herhangi bir kovuşturmadan da koruyorlar. Dolayısıyla yolsuzluğun anahtar faktörü olan, insanlara askeri işgal, sahtekârlık ve yozlaşmış figürler yoluyla dayatılan bir sistemde yolsuzluğu yok etmek mümkün değil. Bunlar, bu kötü sistemin kalburundan besleniyorlar.

Yolsuzluğun giderilmesine, toplumu yolsuzluk ve mafyanın pençesinden korumaya yardımcı olacak tek çözüm, kesinlikle İslami düşüncelerin ve değerlerin adil bir İslam Devletinde uygulanmasıdır. Çünkü İslam, “ahiretin” dünyadan daha değerli olduğuna inanan dindar liderler ve kişilikler yetiştirir. Ahireti yeğleyen kişiler asla yolsuzluk yapmaz. Onlar, kaynakları ve tesisleri muhtaç insanlara adil bir şekilde dağıtacaklar, hastaları kendi aile bireylerinin üyesiymiş gibi tedavi edecekler, yönetişimi mülk kazanmanın bir aracı olarak değil, bir hesap verebilirlik olarak göreceklerdir.