در آتش‌سوزی جمعه شب در جادۀ نادرپشتون شهر کابل، بخش‌های زیادی از پنج بازار وسایل برقی و تیلفون‌های همراه سوخته است.

محمد ابراهیم رسولی، رئیس اتحادیۀ شرکت‌های وسایل برقی می‌گوید: «در حدود دوازده ساعت گذشته تمام دار و ندار مردم سوخت. نمی‌دانیم به کی شکایت کنیم که چرا به وقت رسیده‌گی نشد.» این بازارها در ناحیه دوم شهر کابل در نزدیکی کاخ ریاست‌جمهوری قرار دارد.

بعضی دکانداران در این بازارها، ادعا دارند که در جریان این آتش‌سوزی و در موجودیت نیروهای امنیتی در محل، بخشی از مال‌های‌شان از سوی مردم و پولیس دزدی شده‌ است.

فهیم، یکی از این دکانداران بیان داشت: «من به چشمانم دیدم که شماری از کارمندان اطفائیه و پولیس، به‌جای آن‌که آتش را خاموش کنند و تأمین امنیت کند، دست به چور و چپاول می‌زدند.» امید حبیبی، دکاندار دیگر نیز اظهار داشت: «دکانداران ما کارتن مال‌های‌شان را بیرون می‌کردند، اما به زور از نزد آنان می‌گرفتند و دزدی می‌شد.»

جان و مال مردم در نظام‌های بشری امنیت ندارد و هر لحظه در معرض خطر است. هرکس برای حفظ جان خود باید محافظ و برای حفاظت مال‌اش تدابیر شخصی مثل بیمه تجارت داشته باشد، در غیر آن تقصیر به گردن خودش است. هیچ نهاد دولتی مسئول و پاسخگو در زمینه نیست. از برکت همین نظام‌، مردم و مسئولین آموخته‌اند که در جریان حوادثی مانند آتش سوزی شام پنجشنبه با استفاده از فرصت چگونه به نفع خود به مال متضررین دستبرد بزنند؟ مثل عام است که "بز در غم جان کندن و قصاب ده غم چربو".

حفاظت جان و مال مردم از جمله مسئولیت‌های اساسی دولت‌ها محسوب می‌شود؛ اما دولت‌های فعلی در تبانی با مافیایی جهانی از راه‌های مختلف مثل: وضع مالیات کمرشکن و بیمه‌های بی مورد به مکیدن خون اتباع شان ادامه می‌دهند. دولت با چنین برخورد منفعت‌گرایانه و سود جویانه احساس حفاظت جان و مال برادر مسلمان را از مردم گرفته است.

علی عمر صدیقی