مقامات شهر دارفور شمالی، دو روز قبل تحقیقاتی را در خصوص مرگ دو کودک از اثر گرسنگی در یکی از ولسوالی‌ها/ شهرستان‌های الفاشر در پایتخت کشور به راه انداختند. دفتر نجات کودکان در بیانیه‌ای به روز چهارشنبه گفت: «از جامعۀ بین‌الملل اکیداً می‌خواهیم تا رسیدگی به این بحران بشری در سودان را در اولویت کاری خود قرار دهند و غذای مورد نیاز را علاوه بر کمک‌های انکشافی بلندمدت برای اطفال و خانواده‌هایی‌که از این بحران متأثر شده‌اند تأمین کنند.» (منبع: نبد، ۱۰ جون/ژوئن ۲۰۲۲ م) چرا این بحران در سرزمینی رخ می‌دهد که لقب سبد غذای جهان را دارد و بخشندگی و کرم‌شان برای حاضر و غایب فراوان است؟

اصلاً مشکل در اتخاذ نظام کپیتالیستی است که هیچ یک از سازندگانش به فکر تأمین نیازهای مردم نبودند تا رضایت‌شان را درخصوص نظامی جلب کنند که باعث این بحران می‌شود. بلکه در عوض به جستجوی منابع و خدماتی در ارتباط با این نیازها پرداختند؛ آنان گفتند که وجود منابع و خدمات ناکافی برای کل نیازهای بشر مشکل خود مردم است و این مشکل اقتصادی هر جامعه می‌باشد. از نظر آنان، مشکل در کمبودی نسبی نیازها بود. نتیجۀ اجتناب‌ناپذیر این استدلال چنین است، نیازهای فردی مردم قسماً یا تماماً تأمین نمی‌شود، بناءً یک قرص نان خشک یا سهم من می‌شود یا سهم شما!

نظام کپیتالیزمِ تحمیل‌شده توسط نهادهای بین‌المللی، یک نظام غیرانسانی است که نمی‌تواند ثروت را در میان مردم توزیع کند و در نتیجه بنیان‌گذاران‌اش قیمتی را برای توزیع ثروت تنظیم و مشخص کردند؛ مثلاً اگر کسی فرصت مالکیت عوامل تولید ثروت را به دست می‌آورد و قیمت‌اش را حاصل می‌کند، می‌تواند ثروت را کسب و نیازهایش را برآورده کند، اما کسی‌که این قیمت را حاصل نمی‌کند، ثروت را نیز به دست آورده نخواهد توانست. بناءً فقر، گرسنگی و بی‌کاری نتایج اجتناب‌ناپذیر نظام کپیتالیستی است که به رهبری امریکا بر جهان امروز حاکمیت می‌کند.

این مسئولیت بر عهدۀ حاکمانی است که سیاست‌های کپیتلیزم را در مطابقت با تصمیم بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول تطبیق می‌کنند: دو ابزار اصلی کپیتالیزم برای این‌که فقرا را توسط گرسنگی و اظطراب به قتل برساند. این حاکمان در تأمین امنیت و رفاه به جهانیان ناکام مانده‌اند، طوری‌که زمین را فقر، بدبختی، جنگ، گرسنگی و ویرانی فراگرفته‌است.

اما اسلام این مشکل را به‌صورت ریشه‌ای با یک سیاست اقتصادی ارزش‌مند حل می‌کند؛ طوری‌که تک تک افراد می‌توانند نیازهای اولیۀشان را برآورده کنند. کپیتالیزم راه را برای تضمین تجملات باز می‌کند، اما نظام اقتصادی اسلام بر توزیع منابع و ثروت به روشی تمرکز دارد که نیازهای اساسی تک تک اعضای جامعه را تضمین می‌کند. بناءً عجیب نیست که می‌توانید در میان خلفاء و حاکمان مسلمانان کسانی را پیدا کنید که برای ریشه‌کن کردن فقر و یاری فقراء قسم خوردند.

اسلام در زمانی با فقر جنگید و آن را برچید که ظاهر بود و تطبیق می‌شد. این نظام همۀ مردم را به کسب، جستجو و تلاش برای رزق و روزی مکلف می‌کند و تأمین نفقۀ ورثۀ ناتوان را بر سرپرست و سپس بر بیت‌المال فرض گردانیده‌است. کپیتلیزم گرسنه و گرسنگی می‌آفریند، حال‌آن‌که اسلام به مشکل فقر می‌پردازد و از فقرا حفاظت می‌کند.

سخنگوی بخش زنان دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر – ولایه سودان

#نفوذ_کافر_را_با_خلافت_ریشه‌کن_می‌کنیم

#بالخلافة_نقتلع_نفوذ_الكافر

مترجم: محمد حارث پویا