(ترجمه)

به تاریخ 18 می، اولین نشست "چین-آسیای مرکزی" در شهر "شیان" چین با اشتراک رهبران ترکمنستان، قزاقستان، قرغیزستان، تاجیکستان و ازبکستان  برگزار گردید. در این نشست، "شی جین‌پینگ" رئیس‌جمهور چین برنامه‌های توسعه‌یی استراتژیک بزرگ، از زیرساخت‌های ساختمانی تا رشد تجاری را برای آسیای مرکزی اعلام نمود. او مشخصاً گفت؛ جهت گسترش هم‌کاری‌ها و پیش‌رفت‌ها در آسیای مرکزی، چین حاضر است تا 26 میلیارد ین (معادل 3.8 میلیارد دالر) را در بخش کمک مالی تخصیص داده و برای این کشورها اهدا نماید.

این نشست را می‌توان از لحاظ شکل گروه 1+5 چین نام برد. در مورد ازبکستان، میرضیایف، رئیس‌جمهور این کشور، در جریان ملاقات رسمی خود یک برنامه فراگیر را برای رشد یک شراکت استراتژیک میان ازبکستان و چین از 2023 الی 2027 اتخاذ نموده است. در چارچوب این برنامه، هزاران اسناد میان طرفین، در خصوص تجارت متقابل، گمرکات، تحصیل، انرژی، زراعت، حمل‌و‌نقل و دیگر بخش‌ها به امضاء رسید. هم‌چنان، در داخل این چارچوپ فعالیت‌های تجاری مشترک، در خصوص‌ صنعت با فناوری جدید و پروژه‌های تجاری و سرمایه‌گذاری در بخش‌های انرژی، علوم شیمیایی، زمین‌شناسی، وسایل حمل و نقل، انجنیری برق، ساختمان و دیگر سکتورهای(صنعتی) با ارزش بیشتر از 25 میلیارد دالر، توافق‌ صورت گرفته است. هم‌چنان تذکر یافت که حجم سرمایه‌گذاری چین در ازبکستان از سال 2017 بدین‌سو به 11 ملیارد دالر رسیده است.

رهبران دولت‌های آسیای مرکزی میلیاردها پول‌ کثیف وعده‌ شدۀ چین را بدون تفکر درمورد پیامدهای آن تصاحب می‌شوند، که بعداً آن‌ها را به اجرای‌ بسیاری از خواسته‌های‌ خویش مجبور می‌سازد. وقتی نوبت به پرداخت قرضه‌ها می‌رسد، نتیجه این می‌شود که آن‌ها نه ‌تنها در بدل آن منابع طبیعی بلکه خود زمین‌های آن را نیز تسلیم آن‌ها می‌نمایند. به‌طور مثال، امام علی رحمان، رئیس‌جمهور تاجیکستان 1،158 کیلومتر مربع زمین در کوه‌های بدخشان، که از لحاظ منابع طبیعی غنی می‌باشد، جهت خلاصی از قرضه‌هایش به چین داد!

قرغیزستان نتوانست قرضه‌هایش را به چین واپس دهد، فلهذا مجبورش ساخت تا تنگی مهم استراتژیکی هندوکش را رها نماید که در نتیجه بخش عظیم معادن و کارخانه‌های خود را از دست می‌دهد، و این فقط آغاز کار است.

آیا یک شخص عاقل با شعور سیاسی و صادق به مردمش با هم‌چو اژدهای سیرناپذیر ارتباط قایم نموده و دروازه کشورش را به‌روی آن باز می‌نماید؟! البته که خیر. فقط رهبرانی‌که حفظ کرسی‌های خویش را بالای سرنوشت مردم و سرزمین‌های خود معامله می‌نمایند، می‌توانند به این عمل نفرت‌‌انگیز دست بزنند.

علاوه‌ بر این، تمام جهان شاهد سرکوب وحشیانۀ مسلمانان اویغور توسط چین است، اما هنوزهم اکثریت رهبران مسلمان آسیای مرکزی به‌شمول میرضیایف، در صدد تقویت شراکت در عرصه‌های مختلف با چین است. آن‌ها آرزوهای‌ خویش‌را با پول‌های کثیف چین با دست دادن با "شی جین‌پینگ" و دولت ملحد آن که دستانش با خون مسلمانان اویغور آلوده است، سنجاق زده‌اند، دهان‌شان را مهر زده و حتی اگر باعث تحقیر خودشان هم گردد، چاپلوسی آ‌ن‌ها را می‌نمایند.

ازبکستان هم‌چنان در انتظار این است تا چین در خصوص بحران‌های اقتصادی و کاهش نارضایتی مردم آن‌را کمک و هم‌کاری نماید. انتظار داشتن این امر از یک کشور مثل چین که سیاست خارجی‌اش فقط بر مبنای استعمار اقتصادی‌ استوار است، چیزی جز یک سد بزرگ سکندری سیاسی و اقتصادی‌ نیست. آیا این بسنده نیست تا فقط یک‌بار بر سیاست قرضۀ فریب‌کارانۀ چین که در حق همسایه‌های مان با تاجیکستان و قرغیزستان انجام داده‌اند، نظر اندازیم تا قانع گردیده و برحذر شویم؟! کی این را تضمین می‌کند که آن‌چه بر سر آن‌ها آمد بالای ما نمی‌آید؟ هیچ‌کس! هنوزهم رژیم میرضیایف از این امر پند نمی‌گیرد!  

بنابراين، ما عرض می‎نماییم که قایم نمودن هرنوع رابطه با چین که دشمن سوگند‌ خوردۀ اسلام و مسلمانان می‌باشد، اشتباه است. توقع داشتن خوبی از دشمن، خودکشی است. الله سبحانه و‌تعالی می‌فرماید:

﴿الَّذِينَ يَتَّخِذُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِن دُونِ الْمُؤْمِنِينَ أَيَبْتَغُونَ عِندَهُمُ الْعِزَّةَ فَإِنَّ الْعِزَّةَ للهِ جَمِيعاً﴾ [نساء: 139]

ترجمه: کسانی‌که کافران را به جای مؤمنانْ سرپرست و دوست خود می‌گیرند؛ آیا عزت و قدرت را نزد آنان می‌طلبند؟ یقیناً همه عزت و قدرت فقط برای الله است.

ای مسلمانان باعزت! هیچ راه بیرون‌رفتی از این خواری، ذلت و عقب‌ماندگی جز به بازگشت به اسلام با تأسیس دولت مان وجود ندارد که امور مان را بر اساس احکام اسلام تنظیم نماید، درحالی‌که دیگر طریقه‌ها برای ما زند‌گی درخشان و سعادت‌مند به بار نمی‌آورد.

دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر-ازبکستان

مترجم: ارسلان مبارز