(ترجمه)

‏ایران یک سرزمین اسلامی است که در زمان خلفای راشدین، خلیفه عمر بن خطاب رضی‌الله عنه توسط مسلمانان فتح شد. این فتح در جریان فتوحات مسلمانان در سرزمین فارس و طی نبردهای بزرگ و سرنوشت‌سازی هم‌چون قادسیه و نهاوند رخ داد.

ایران در زبان فارسی به معنای "سرزمین آریایی‌ها" است که اشاره به اقوام آریایی دارد که در این منطقه ساکن بودند. این سرزمین در تاریخ معاصر با نام‌های ایران و فارس شناخته می‌شد، اگرچه در گذشته، سرزمین فارس شامل مناطق دیگری علاوه بر ایران امروزی بود.

در سال ۱۹۳۵میلادی، نام "ایران" به‌عنوان نام رسمی این سرزمین مورد استفاده قرار گرفت. این تغییر بنا به خواست رضاشاه پهلوی، پادشاه وقت ایران، صورت گرفت؛ پس از آن‌که نام‌های "فارس" و "ایران" به‌طور رسمی و سیاسی استفاده می‌شدند.

ایران در طول تاریخ خود پیش از فتح اسلامی تا امروز، دوره‌های برجسته سیاسی متعددی را پشت سر گذاشته است، اما برجسته‌ترین تحولات سیاسی تاریخ معاصر ایران عبارت است از:

1. تشکیل دولت صفوی در سال 1502م؛ این دولت توسط اسماعیل میرزا پایه‌گذاری شد که مذهب شیعه اثنی‌عشری را به‌عنوان مذهب رسمی سرزمین اعلام کرد و آن را به‌صورت جبری بر مردم ایران تحمیل نمود. صفویان نقش کلیدی در تغییر مذهب ایران از تسنن، که از زمان فتح اسلامی بر آن بود، به تشیع داشتند. هم‌چنین، جنگ‌های متعددی میان صفویان و دولت عثمانی رونما گردید که به‌مدت طولانی ادامه یافت. این درگیری‌ها مانع از پیوستن مناطق اسلامی در آسیای میانه، سند و هند به دولت عثمانی شد تا این‌که حاکمیت دولت صفوی در سال 1722م توسط یکی از رؤسایی قبایل افغانی پایان یافت.

2. ظهور دولت قاجار در سال 1795م؛ در دوران قاجار، نفوذ روسیه و انگلیس در امور ایران گسترش یافت و این سرزمین به منطقه‌ای تحت نفوذ این دو قدرت تبدیل شد. قاجاریان قفقاز را به روسیه واگذار کردند و تحت فشار انگلیس، استقلال افغانستان را پذیرفتند. هم‌چنین، قانون امتیازات خارجی تصویب شد که بر اساس آن انگلیسی‌ها از منابع نفت و معادن ایران بهره‌برداری کردند و زیرساخت‌هایی مانند راه‌آهن و شبکه حمل‌ونقل ایجاد کردند تا این‌که حکومت قاجار با کودتای رضاشاه پهلوی علیه احمد میرزا پایان یافت.

3. دولت پهلوی در سال 1925 میلادی؛ رضاشاه پهلوی این دولت را بنیان نهاد و خود را پادشاه ایران اعلام کرد. در دوران پهلوی، ایران صحنه رقابت میان قدرت‌های استعماری بود. پس از جنگ جهانی دوم،  امریکا با فشار به روسیه، آن‌ را وادار به خروج از شمال ایران کرد. اما رقابت میان  امریکا و انگلیس برای نفوذ در ایران هم‌چنان ادامه داشت تا این‌که خمینی در سال 1979م انقلاب نمود.

4. جمهوری اسلامی ایران پس از انقلاب 1979م؛ این انقلاب که به انقلاب خمینی مشهور است، نظام پادشاهی را به جمهوری اسلامی تغییر داد. جمهوری اسلامی ایران بر پایه مذهب شیعه اثنی‌عشری و تحت نظام حکومتی دینی (تیوکراسی) شکل گرفت. این نظام تا به امروز بر این سرزمین حاکم است. شایان ذکر است که این انقلاب مرحله مهمی در تاریخ رقابت انگلس و  امریکا در ایران به شمار می‌رود.

این یک مرور کوتاهی است بر تحولات سیاسی و تغییر نظام‌های حکومتی ایران که سرانجام به شکل کنونی آن رسید.

رژیم ایران مانند سایر نظام‌های وابسته در سرزمین‌های اسلامی، دشمن امت اسلامی است و مانع از بیداری و پیشرفت امت می‌شود. این رژیم از جمله دشمن‌ترین حکومت‌ها نسبت به امت اسلامی محسوب می‌شود، زیرا دشمنی آن نه تنها ملت ایران بلکه مردم منطقه را نیز دربرمی‌گیرد و در جبهه‌های متعددی فعال است. این حکومت در کشتار مسلمانان و ویرانی سرزمین‌های آنان نقش پررنگی داشته و در جنگ‌های متعددی در منطقه شرکت کرده است، به‌طوری‌که دستانش آغشته به خون بسیار مسلمانان بی‌گناه است. این عملکرد در چارچوب نقشی است که  امریکا به‌عنوان یک قدرت منطقه‌ای به ایران واگذار کرده است؛ نقشی که ایران را در صف مقدم دشمنی با امت اسلامی قرار داده است.

وابستگی این رژیم به قدرت‌های استعماری در برهه‌های مختلف تاریخ و پیروی آن از سیاست‌های استعماری در دوره‌های دیگر، دلیل اصلی دشمنی‌اش با امت اسلامی است. این رژیم، مانند دیگر رژیم‌ها کفری حاکم، وظیفه اصلی و حتی یگانه خود را اجرای نقشه‌های قدرت‌های استعماری در سرزمین‌های اسلامی می‌داند. مانند رژیم‌های که با ملت‌های خود دشمنی می‌ورزند و با ایجاد فساد، فقر، جهل و حتی کشتار، آسیب‌های جدی، به آن‌ها وارد می‌کنند، و این همه صرفاً برای تأمین منافع غرب است، اما بهترین آن‌ها از نظر عملکرد، رژیم‌هایی هستند که ضمن تأمین منافع استعماری، به دنبال تحقق برخی منافع شخصی خود نیز هستند، مانند رژیم ترکیه و ایران. با این حال، این منافع شخصی معمولاً فاسد و مغایر با شریعت اسلامی و ثقافت آن است. در هر صورت، این رژیم‌ها در حالت دشمنی با الله سبحانه وتعالی و دین او به سر می‌برند.

رژیم ایران دهه‌هاست که در مدار سیاست‌های  امریکا حرکت می‌کند.  امریکا از این رژیم به‌عنوان یکی از عوامل سیاسی کلیدی برای جلوگیری از وحدت مسلمانان و حفظ نفوذ خود در منطقه استفاده کرده است. این سیاست از طریق چند مسیر اساسی عملی شده است:

1. ایجاد نزاع مذهبی (شیعه-سنی):  امریکا با تقویت اختلافات مذهبی، ایران را به‌عنوان رهبر قطب شیعه در منطقه مطرح کرد. این نزاع مذهبی به ابزاری برای ایجاد درگیری‌های سیاسی، نظامی و طایفه‌ای در منطقه تبدیل شد. به‌عنوان مثال، در جریان اشغال عراق، تحریک اختلافات مذهبی به یکی از مهم‌ترین ابزارهای  امریکا برای تسلط بر عراق تبدیل شد.

2. تهدید امنیت منطقه‌ای:  امریکا از ایران به‌عنوان یک "دشمن ساختگی" برای تهدید امنیت منطقه، به‌ویژه در خلیج فارس استفاده کرده است. این رویکرد به  امریکا اجازه داد تا خود را به‌عنوان "حامی" منطقه معرفی کند و از این طریق حضور نظامی خود را در قالب پایگاه‌های نظامی تثبیت نماید. که هدف اصلی  امریکا، کنترل منابع نفتی و حفظ نفوذ در مناطق استراتژیک بوده است.

3. نقش منطقه‌ای مرکزی ایران: امریکا به ایران نقش کلیدی منطقه‌ای واگذار کرده است که شامل اقدامات سیاسی و نظامی متعددی در منطقه می‌شود. این نقش که بر اساس تحولات سیاسی تعریف می‌شود، ایران را در تمامی بحران‌های منطقه‌ای مانند عراق، افغانستان، یمن، سوریه و لبنان درگیر کرده است. رهبران ایران نیز به نقش خود در تأمین منافع غرب اذعان دارند. به‌عنوان مثال، مقام‌های ایرانی بارها به همکاری خود با  امریکا در اشغال افغانستان و عراق اشاره کرده‌اند.

در ضمن مروری بر برخی از نقش‌های دریافتی ایران از سوی امریکا در منطقه، به وضوح دشمنی این رژیم را نسبت به امت اسلامی مشاهده خواهم نمود، به طورمثال:

• در زمان اشغال عراق توسط امریکا: ایران با تأثیرگذاری بر پیروان خود از مقاومت شدید مردم در برابر اشغال  امریکا جلوگیری کرد و به  مشروعیت بخشیدن به اشغال و نظام جدید و مقابله با نیروهای مقاومت پرداخت.

• در لبنان: ایران حزبی را از پیروان مذهب خود تأسیس و مسلح کرد تا به‌عنوان نیرویی وابسته و ارتش ویژۀ آن عمل کند. چنان‌چه این حزب هم‌چنین از رژیم ستمکار سوریه حمایت کرده است.

• در سوریه: رابطه ایران با رژیم سوریه از دهه 1980م آغاز شد و در جریان انقلاب سوریه نیز، ایران از رژیم بشار اسد در سرکوب جنبش اسلامی و جلوگیری از برپایی خلافت راشده حمایت کرد.

• در افغانستان: ایران در اشغال افغانستان توسط  امریکا مشارکت داشت و از دولت حامد کرزی حمایت کرد. مقام‌های ایرانی بارها به کمک نیروهای خود به  امریکا در جنگ با طالبان اعتراف کرده‌اند. رئیس‌جمهور پیشین ایران، اکبر هاشمی رفسنجانی، چنین اظهار داشت: «اگر نیروهای ما در مبارزه با طالبان کمک نمی‌کردند، امریکایی‌ها در باتلاق افغانستان فرو می‌رفتند.» هم‌چنین محمدعلی ابطحی، معاون رئیس‌جمهور سابق ایران، محمد خاتمی، چنین تصریح کرد: «اگر همکاری ایران نبود، کابل و بغداد سقوط نمی‌کردند؛ اما ما پاداش این همکاری را دریافت کردیم و در فهرست محور شرارت قرار گرفتیم.» محمود احمدی‌نژاد نیز به صراحت چنین بیان داشت: «نیروهای ما در افغانستان و عراق به آمریکا کمک کردند».

• در یمن: ارتباط ایران با حوثی‌ها آشکار و شناخته‌شده است. در جریان جنگ آن‌ها، امریکا از طریق ایران به حوثی‌ها همواره سلاح و تجهیزات نظامی رسانده است.

نقش ایران در منطقه بخشی از سیاست‌های امریکا است که بر اساس نیازهای سیاسی امریکا تغییرمی‌یابد. از سال 1979م، امریکا ایران را به‌عنوان تهدیدی "انقلابی با پوشش اسلامی" علیه دولت‌های منطقه حفظ کرده است. اما این نقش بعدها به تهدیدی طایفه‌ای تبدیل شد، به‌ویژه پس از روی کار آمدن محافظه‌کاران جدید در امریکا، و سپس به یک نقش منطقه‌ای مؤثر و قابل ملاحظه از زمان وقوع بهار عربی ارتقا یافت.

رژیم ایران از زمان تأسیس خود پس از انقلاب 1978م، همواره خود را نظام اسلامی معرفی کرده که با امریکا و رژیم یهود دشمنی می‌ورزد و شعارهایی مانند "شیطان بزرگ" و "مرگ بر اسرائیل" سر داده است. اما این شعارها چیزی جز فریب و گمراهی نبوده است. این رژیم بارها مردم خود و امت اسلامی را با نمایشی از اجرای مذهب شیعه و افتخار به "پلیس امر به معروف و نهی از منکر" که زنان را به خاطر حجاب‌شان تحت تعقیب قرار می‌دهد، فریب داده است. درحالی‌که این حکومت ابزاری استعماری در دستان امریکا است که با دستان آن، خون مسلمانان ریختانده شده، حرمت‌ها شکسته، ثروت‌ها غارت و سرزمین‌های اسلامی تخریب می‌گردد.

مسلمانان باید نسبت به این رژیم‌ها و به‌ویژه نسبت به رژیم ایران، که نقش بزرگی در تأمین منافع غرب در منطقه دارد، آگاهی پیدا کنند. نباید به چنین رژیم‌هایی امید بست، بلکه باید برای برچیدن آن‌ها تلاش کنند... این رژیم، همانند دیگر رژیم‌های سرزمین‌های اسلامی، دشمن واقعی است، مسلمانان باید برای برپایی خلافت اسلامی و اجرای کامل نظام اسلام تلاش کنند.

برگرفته از شماره 458 و 459 مجله الوعی