Siyasi kavgaları sona erdirmek ve geniş tabanlı bir hükümet kurmak amacıyla ABD ve Avrupa Birliği tarafından Afgan yöneticilere yapılan baskıların ardından Abdullah Abdullah liderliğindeki İstikrar ve Yakınsama Ekibinin önde gelen bazı figürleri, siyasi kavgayı sona erdirmek ve sisteme katılmak için rakip ekiple diyalog fazına geçtiler. Bu nedenle takım liderliğinin en üst seviyesinde dikkate değer bölünmeler ve iç anlaşmazlıklar gerçekleşti. Tabii ki bu takım son birkaç yılda birkaç kez ayrışma yaşadı, çoğu vakada üst düzey üyeleri sık sık bir diğerinin karşısında durdu.

Belli ki İstikrar ve Yakınsama Ekibi liderleri ve bir dizi eski mücahit, geçmişteki acı deneyimlerinden ders çıkarmamışlar. Zira demokratik sisteme katılım ve geçici çıkarlar nedeniyle aynı delikten birkaç kez ısırılmışlardır. Böyle bir eylem, güçlerini her geçen gün zayıflattı, halkın gözünde itibarlarını ciddi şekilde dumura uğrattı. Demokrasinin temel öncüllerini unutmuş olabilirler. Demokrasi, mücahitler ve İslami gruplar için değil, laikler ve teknokratlar için doğru bir sıçrama tahtasıdır. Bu nedenle demokratik değerleri benimsedikleri ve Amerikan talimatlarına uydukları sürece geride kalan güç ve statülerini daha da kaybedeceklerdir. Son birkaç seçimde bu kolaylıkla görülebilir. Nitekim rakamlar, halkın liderlerine olan güveni ne kadar kaybettiklerini gösteriyor. Öte yandan demokratik düzende boğuldukları için kampanya sırasında insanlara verdikleri sözleri yerine getiremediler. Demokrasi şemsiyesi altında yeterli karar alma yetkisine sahip olacaklar; çünkü böyle bir düzende oyunu önceden belirleyenlerin öncü birliği ve piyonu gibi hareket edeceklerdir. Bu yüzden ne yüzde 50 iktidar paylaşımı ne paralel bir hükümet ne de geniş tabanlı bir hükümet, ikilemi çözmeyecektir, çünkü bütün bunlar, demokratik düzende yürürlüktedir.

Öte yandan demokrasi bireysel ve takım odaklı çıkarları sağlar. Eğer herhangi bir takım ve hizip, demokrasi için mücadele ederse, önce değerlerini kaybeder, sonra bireyselliğe yönlendirir ve nihayet iç bölümlere neden olur. Çünkü böyle bir platformda, çıkarlar ve kazanımlar değerler ve ideallerden önce gelir. Bu nedenle eski mücahitlerin bir kısmı İslami değerlerinden ödün verip paragöz politik tüccarlara evirilmişlerdir. Teknokratların egemenliği altında geçici koltuklar ( bakanlıklar ve elçilikler) ve önemsiz primlere teslim olmuşlardır. Bireysel ve takım merkezli çıkarlar kalplerini karartmış, onları parçalanmaya doğru itelemiştir. Nitekim bugün herkes, onların boncuk dizesi gibi paramparça olduklarını görebilir.

Eski mücahitler, cihat zamanındaki güçlerinin komünist rejimi reddetmekten ve Sovyet işgaline karşı mücadeleden kaynaklandığını bilmelidir. Şu anda hâlâ çözüm var. Yeter ki demokrasi ipini bıraksınlar ve mevcut Amerikan düzenine katılımdan vazgeçsinler. Bu sayede insanlar arasında zedelenen onurlarını ve güçlerini yeniden kazanacaklar, sonuçta mevcut siyasi yardakçılar gibi değil etkili liderler olarak rol oynayacaklardır. Aksi takdirde demokratik düzende karanlık bir çölde yürümek gibi yolun nerede biteceğini bilmeden aşırı derecede feci siyasi karışıklık yaşayacaklardır.