Pazartesi günü Sudan meclisinde ekmek krizi hakkında sorulan bir soruya Maliye Bakanı Muhammed Osman Er Rakabi, “Sorun, sübvansiyonları artırarak ve gerekli yerlere verilerek çözülür” yanıtını verdi. Sübvansiyonları artırmak ve hak edenlere vermek söylemi, mal ve hizmet fiyatlarına özellikle de stokta bekletilen (buğday ve yakıt gibi) mallara zam yapılmak istendiğinde hükümet tarafından kullanılan bir söylemdir. Burada ısrarla sorulması gerekli soru şudur: Söz konusu sübvansiyonlar kimlerin hakkı? Yoksul ve muhtaç Sudan halkının mı? Kesinlikle hayır. Açgözlü kapitalist odaklı hükümet politikası, bu kesimi pek umursamaz. Zira hükümetin izlediği politikalar, fakir fukara üretiyor. Peki, o halde sübvansiyon kimin hakkı? Tabii ki cevap açıktır; yöneticiler, anayasa yapıcılar, federal ve eyalet bakanları, federal ve eyalet yasama organları ve devasa bütçeye muhtaç askerler. Bunların ödenek ve kamu aracı giderleri, sözde yabancı yatırımcı şirketlerin yağmaladığı Sudan kaynaklarının artıklarından karşılanıyor. Öyleyse bu parayı daha çok hak edenler anayasacılar! Sudan, yeraltı yerüstü zengin kaynaklara sahip olsa da yoksul Sudan halkına, “sokak kedisi” gibi iki parça ekmek çok görülüyor! Hükümet, küçük yaşlardaki bir çocuğu bile doyurmayan iki ekmek parçasını bizden kıskanıyor. Bir parça olsun istiyor. Diğer parçanın saraylar, büyük çiftlikler, özel şirketler inşa eden hükümdarların refahına gitsin istiyor. İki ekmek parçasını bile insanlara çok görüyor!

Bakanın konuşma yaptığı meclis, hükümet meclisi ve temsilcisidir. Ümmeti temsil etmez. Daha doğrusu göz boyamak için boş tantanaların yapıldığı yerdir. Oylama sırasında hükümet ne derse odur. Milletvekilleri de insanların sıkıntılarına alkış tutarlar.  Kalkan Amerikan yaptırımlarının ardından hükümet, insanları kudret helvası ve bıldırcın ile beslemesi gerekirken tam tersi oldu. Dolar karşısında yerel para biriminin değeri düştü. Fiyatlar tavan yaptı. Her gün insanlar, eşyaları zamlı alıyorlar. Şimdi de hükümetin Maliye Bakanı, ekmek fiyatına zam yapmak istiyor. Peki, geriye bize ne kaldı? İslam dünyasındaki yoksulluğun enstrümanı olan IMF ve Dünya Bankası’nın talepleri doğrultusunda hükümet, buğdaydan sübvansiyonu kaldırmak istiyor. Oysa Allah Subhânehu ve Teâlâ bizi kâfirlere meyletmekten sakındırıyor. Onlar bizim için hayır murat etmezler. Nitekim Allah Subhânehu ve Teâlâ şöyle buyurdu:

مَا يَوَدُّ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَلا الْمُشْرِكِينَ أَنْ يُنَزَّلَ عَلَيْكُمْ مِنْ خَيْرٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَاللَّهُ يَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَنْ يَشَاءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ “(Ey müminler!) Ehli Kitaptan kâfirler ve putperestler de Rabbinizden size bir hayır indirilmesini istemezler. Hâlbuki Allah rahmetini dilediğine verir. Allah büyük lütuf sahibidir.”^{[Bakara 105]} Onlara mı itaat edeceğiz? Yoksa şöyle buyuran Allah Subhânehu ve Teâlâ’ya mı?

وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَيْهِمْ بَرَكَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ وَالأَرْضِ وَلَكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْنَاهُمْ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ “O ülkelerin halkı inansalar ve sakınsalardı, elbette onların üstüne gökten ve yerden nice bereket kapıları açardık, fakat yalanladılar, biz de ettikleri yüzünden onları yakalayıverdik.” ^{[Araf 95]}

Çözüm, ne IMF reçetesi ne de bozuk kapitalist sistemin politikalarıdır. Aksine çözüm, Nübüvvet metodu üzere Raşidi Hilafet altında Âlemlerin Rabbinin hükümlerini uygulamaktır. Hilafet Devletinde Halife, insanlardan önce acıkır, en son da o doyar.