(ترجمه)

در بیانیه‌ای که دو رهبر شبه‌جزیرۀ کوریا صادر کردند، به "صلح، ترقی و اتحاد شبه‌جزیرۀ کوریا" دعوت نمودند، و هم‌چنان بر "خلع سلاح اتومی شبه‌جزیرۀ کوریا" پابندی خود را اعلان داشتند. هرگاه حالت چنین ادامه یابد، حالت جنگی 65 ساله و کشمکش‌های نظامی اطراف شبه‌جزیره-که منطقه را در بخش‏های مختلف به رکود مواجه ساخته است- خاتمه خواهد یافت. ظهور کوریای شمالی به حیث قوت اتومی و موشک‏های دوربرد، مستقماً امریکا را تهدید می‌نماید.

اجلاس سران دو کوریا به امر امریکا برگزار گردید و پس از آن آمادگی اجلاس مهمی بین رئیس جمهور امریکا و کیم جون اون رهبر کوریا شمالی قرار است در ماه اپریل برگزار شود، که مایک پامپیو وزیرجۀ امریکا با هدف برنامه‌ریزی این دیدار در روز اول اپریل سفری مخفیانه‏ای به کوریا شمالی داشت و با کیم جونگ اون رهبر این کشور دیدار کرده است.

این اوضاع سیاسی تغییرات نمایشی‏ای بیش نیست؛ چون سال گذشته ترامپ از جنگ هسته‏ای همه‏شمول هشدار داده بود و از طرف چین فشارهای سختی بالای کوریای شمالی وارد کرد و جاپان از طرف کوریای شمالی شاهد آزمایش موشکی نزدیک جزائر خود بود، و در آن سال کیم جون اون گوشه‏گیری را انتخاب و با هیچ رهبر کشوری ملاقات نداشت؛ اما درین سال "کیم" تنها با رئیس کوریایی جنوبی دیدار نکرده است؛ بلکه همزمانی‌که وعدۀ ملاقات با دونالد ترامپ را داد، قبل از وی با رئیس جمهور چین ملاقات کرده بود.

باوجودی‌که ترامپ تلاش دارد تا ازین حوادث استفاده کند؛ اما حقیقت این است که ایجاد آرامش و روابط خوب بین شبه‌جزیرۀ کوریا با استراتیژی‏ای درازمدت امریکا در تناقض قرار دارد؛ چون قدرت اقتصادی جهانی چین، امریکا را به چالش کشانیده است. امریکا می‌داند که کنترول بحر چین جنوبی توسط چین تهدید مستقمی است برای کنترول بحیرۀ آرام-که امریکا آن را ملکیت شخصی خود می‌داند. پس برای ضربه‌زدن چین، امریکا همیشه کشمکش‌های کوریا را دامن می‌زند تا بدان وسیله حضور نیروی نظای خود را در کوریا جنوبی تقویه کرده بتواند. نمونۀ آن استقرار نیروی هوائی نظامی در سال 2017م به هدف ترسانیدن کوریای شمالی و رادارهای قوی آن بود تا به سهولت بتواند فضای چین را هدف قرار دهد. برعلاوۀ کشمکش‌های کوریا، امریکا استراتیژی حضور دائمی در جاپان را تقویه می‌نماید. استراتیژی امریکا این بود که سال گذشته ترامپ از هشدار یک جنگ اتومی خانمان‏سوز در کوریا شمالی خبر داد که اثرات آن نه تنها در کوریا؛ بلکه منطقه را متأثر خواهد ساخت.

بالآخره لحن خصمانۀ ترامپ برعکس نتیجه داد و ریکس تلیرسون وزیرخارجه سابق را مجبور ساخت تا موقف‌گیری امریکا را توجه نماید. علاوه بر آن، کم‏تجربه‌گی تیلرسون در سیاست سبب گردید تا نقشۀ سیاست انگلیس، کشمکش‌های کوریا آرام سازد؛ چنان‌چه انگلیسکنفرانس فانکفورد را در تاریخ 16 نومبر 2018م برگزار و کوریا شمالی را به گفتگوهای سیاسی فراخواند، و به کیم جون اون فرصت داد تا یک هیئت بلند رتبه را به ریاست خواهرش در بازی‌های المپیک زمستانی، که در کوریا جنوبی برگزار گردیده بود، فرستاد. انگلیسی‌ها اهداف شومی دارند و هدف آن‌ها این است که به جای کشمکش‌های مزدوران و نمایندگان خود، چین و امریکا هردو باهم مستقماً وارد کشمکش شوند. به هرحال، پس از آمادگی کوریای شمالی برای گفت‌وگوها-که به تاریخ 8 مارچ 2018م اعلان گردید- گزینش دیگری برای ترامپ جز برکناری تیلرسون وجایگزی پامپیو به حیث وزیرخارجه باقی نماند. در حقیقت ترامپ آمادۀ مذاکرات نه؛ بلکه آمادۀ تشدید کشمکش‌های جزیرۀ کوریا می‌گردد.

نقش مون جای رئیس کوریای جنوبی کلیدِ پیشرفت گفت‏وگوها محسوب می‌گردید. آقای مون که قبلاً شاهد شکست مذاکرات "آفتاب تابان" با کوریای شمالی بود، می‌خواهد این بار آن‌چه را که نتوانسته بود انجام دهد، تکمیل کند. مون در اصل همان روش‌های سلف خود را در سال 2003-2007م در پیش می‌گیرد؛ این درست همان کاری است که وی می‌خواهد انجام دهد و کار نیمه تمام را به پایان برساند. پارک چونگ هی سلف گذشتۀ وی مزدور امریکا و کسی بود  که اجازۀ استقرار سامانۀ دفاع موشکی "تاد" را در کشورش داد. امریکائیان با وجود دانستن موقف‌گیری‏های ضد امریکائی وی، در انتخاب وی شتافتند. باوجود آن مون جای انتهای تدبیر و بلوغ خود را در راستای تحقق اهداف خود به خرج داده و برای تحقق اهداف خود ترامپ را شخصیت بزرگ خوانده و از سیاست‌های خصمانۀ ترامپ در قبال جهان استقبال نمود.

امکان می‌رود که ترامپ با گذشتن شدن از برخی امتیازها، تحریم‌های خود علیه کوریا شمالی و کشمکش‌های ارض چین را با اسالیب دیگر ازسر گیرد. در اخیر، منبع تمام نا آرامی‌های جهان وجود مبدئی سرمایه‌داری است که هم و غم آن منافع مادی است و بس. نجات بشریت ازین بدبختی جز با برگشت اسلام به اریکۀ قدرت دیگر راهی ندارد. دولت خلاف برمنهاج نبوت علیه رقابت‌های جهانی مبارزه کرده و آن را در اختیار خود درآورده و جهان را مملو از عدل، آرامش و پیش‏رفت خواهد ساخت؛ چنان‌چه در یک هزارسال قبل جهان شاهد دست‌آوردهای جهانی خلافت بود.

برگرفته از جریدۀ الرایه

نویسنده: استاد فائق نجاح