انور ابراهیم نخست وزیر مالیزیا در جریان سخنرانی خود به مناسبت شصت و هفتمین سالروز استقلال مالیزیا، به مسائل مختلفی پرداخت و به نظر می‌رسید که خود را به عنوان یک «قهرمان» برای مردم  خویش معرفی می‌کند. انور به تعهد خود برای ریشه‌کن کردن فساد و سوء استفاده از قدرت در دولت به شدت تأکید کرده است. اما زمانی که به این نکته توجه می‌شود که معاون خود او، که توسط خودش منصوب شده است، در چندین دوسیه فساد دخیل بوده و با این حال به شکل بحث‌برانگیزی تبرئه شده، سوالاتی مطرح می‌شود. مردم نمی‌توانند این سوال را مطرح نکنند: اگر انور نخست وزیر نبود، آیا معاون او به این آسانی تبرئه می‌شد، به ‌ویژه پس از اینکه یک دوسیه ابتدائیه قوی علیه او شکل گرفته بود؟

انور در سخنرانی خود، به شدت بر تعهد خویش برای پایان دادن فساد گذشته و سوء استفاده از قدرت از زمان به دست گرفتن رهبری این کشور تأکید کرد. او قصد خود را برای ایجاد شکل جدید حکومت‌داری  اعلام کرد که در آن رهبران پاسخگو بوده و از سوء استفاده از ثروت ملی برای منافع شخصی خود جلوگیری می‌شود. با این حال، آیا انور واقعاً از این موضوع بی‌اطلاع است، یا به عمد نادیده می‌گیرد که ثروت ملی، از دولت‌های گذشته تا دولت خود او، هرگز به طور واقعی به نفع مردم استفاده نشده است؟ منابع فراوان مالیزیا - مانند نفت، گاز طبیعی، چوب، منبع طبیعی المونیم (بوکسیت) و منابع طبیعی دیگری  که به عنوان ملکیت عامه شناخته می‌شوند، باید به طور معقول و درست آن  به نفع مصرف شوند. اما سود این منابع به جیب چی کسانی می‌رود، اگر  به جیب قدرت‌مندان و همدستان آن‌ها نمی روند؟

انور هم‌چنین اظهار تأسف کرد که در دوران استعمار، قدرت‌های خارجی ثروت مالیزیا را برای منافع خود استخراج می‌کردند. اگرچه این مسأله حقیقت دارد، اما سؤال مهم این است که: پس از دستیابی به «استقلال»، چه کسانی نقش استعمارگران را بر عهده گرفته‌اند، اگر  رهبران مالیزیا و همدستان‌شان نبودند؟ واقعیت تلخ در مورد مالیزیا این است، کسانی که در قدرت هستند، اغلب به ثروت عظیمی دست می‌یابند، در حالی که شهروندان هم‌چنان در رنج  و مشکلات به سر می‌برند. این رهبران  این ثروت خود را از کجا به دست می‌آورند، اگر از منابع ملی را حیف و میل نمی‌کنند؟ آیا انور این حقیقت را نادیده می‌گیرد یا سعی دارد مردم را فریب دهد؟

نخست وزیر هم‌چنین به مسئله جزیره باتو پوتیه اشاره کرد که به سنگاپور «واگذار» شد. انور گفت: «تنها تعداد کمی از کشورها در جهان به ساده‌گی حتی یک اینچ از زمین یا یک دانه سنگ خود را به کشوری دیگر واگذار می‌کنند. در حالی که ما تصمیم محکمه بین‌المللی کیفری (ICJ) درباره جزیره باتو پوتیه را می‌پذیریم. این غفلت خود ما بود که منجر به این خیانت به کشورمان شد. هیچ کشوری در جهان به این راحتی سرزمین خود را واگذار نمی‌کند. کشورها جنگ می‌کنند و مردم آن جان‌های خود را از دست می‌دهند تا حتی کوچک‌ترین بخش از سرزمین خود را محافظت کنند. «اگرچه او نام از مسؤولان که در از دست دادن باتو پوتیه سهم داشتند نبرد، اما به خوبی معلوم است که دکتر مهاتیر محمد در آن زمان نخست وزیر بود»

دفاع از حقوق سرزمینی ما، حتی اگر فقط یک اینچ زمین باشد، بسیار حیاتی است. اگر این موضع انور است، مالیزیا باید هم‌چنین به دنبال بازپس‌گیری جزیره سنگاپور باشد که در سال ۱۹۶۵ م . توسط نخست وزیر اول مالیزیا به سنگاپور«واگذار» شد. علاوه بر این، انور باید برای بازگرداندن چهار منطقه شمالی ما - سونگخلا، ناراتیوات، یالا و پاتانی - تلاش کندکه تحت توافقنامه بانکوک در سال ۱۹۰۹م  توسط بریتانیا و تایلند امضا شده بود و«نامعتبر» است، به تایلند واگذار شدند. این مناطق بخش‌های از دست‌رفته کشور ما هستند و انور باید صادقانه پی‌گیری کند تا آن‌ها را بازپس گیرد اگر واقعاً به سخنان خود پایبند است.

همچنین، انور باید به شدت از آزادی مسجد الاقصی، که مسجد ما است، و کل سرزمین مبارک فلسطین، که سرزمین ما است و در حال حاضر تحت اشغال یهودیان است، حمایت کند. آیا ملت‌ها نباید برای بازپس‌گیری حتی بخش کوچکی از سرزمین اشغالی خود جنگ کنند، همان‌طور که انور گفت؟ پس چرا او چنین اقدامی برای بازپس‌گیری مسجد الاقصی و فلسطین انجام نداده است؟ حتی گیج‌کننده‌تر این است که انور از راه‌حل دو کشور برای فلسطین حمایت می‌کند. آیا او نمی‌داند که چنین راه‌حلی شامل واگذاری بخش بزرگی از سرزمین ما (فلسطین) به اشغال‌گران یهودی است؟ آیا نباید بازپس‌گیری حداقل بخشی از سرزمین ما ضروری باشد؟ چگونه انور می‌تواند واگذاری بزرگ‌ترین بخش از سرزمین ما (فلسطین) به غاصبان را از طریق راه‌حل دو کشور توجیه کند؟

انور همچنین تمایل خود را برای تبدیل کردن مالیزیا به یک کشور بزرگ، در آسیا و هم در سطح جهانی، ابراز کرد. اگرچه این آرزوها ستودنی هستند، اما در صورتی که تحت چارچوب عقیده و شریعت اسلامی پیگیری نشوند، تنها به عنوان لفاظی باقی خواهند ماند. امکان ندارد مالیزیا بتواند به یک سرزمین بزرگ اسلامی تبدیل شود در حالی که هم‌چنان به حیث یک کشور کوچک تحت سلطه تأثیرات غرب است. بزرگی  دست‌یافتنی نخواهد بود اگر مالیزیا هم‌چنان ایدئولوژی‌ها، سیستم‌ها، قوانین، فرهنگ و حتی ذهنیت استعمارگران را در خود داشته باشد. رسیدن به بزرگی واقعی غیرممکن است اگر عقیده  این سرزمین هم‌چنان سیکولار باقی بماند، دین را از زندگی و حکومت جدا کند. چه نوع بزرگی‌یی می‌توانیم به دست آوریم وقتی مالیزیا هرگز به معنای واقعی «استقلال» نداشته است؟

استقلال واقعی برای این سرزمین و مردم آن تنها زمانی محقق می‌شود که این کشور تنها از الله متعال  اطاعت و  به او تسلیم باشند، نه به ایدئولوژی‌ها، سیستم‌ها و قوانینی که توسط استعمارگران تحمیل شده است. تا زمانی که دولت مالیزیا بر اساس ایدئولوژی‌ها، سیستم‌ها و قوانینی که از استعمارگران به ارث رسیده است، حکومت می‌کند، استقلال واقعی دست نیافتنی خواهد ماند. در واقع، کسانی که در قدرت هستند و بر اساس این چارچوب‌های استعماری حکومت می‌کنند، در اصل خائنان واقعی کشور و امت اسلامی هستند، زیرا آن‌ها نتوانسته‌اند امانتی را که الله سبحانه و تعالی به آن‌ها سپرده است، که عبارت از اجرای کامل شریعت اوست، به درستی انجام دهند.

استقلال واقعی در این سرزمین تنها زمانی محقق می‌شود که عقیده آن از سیکولاریسم به اسلام عزیز تغییر یابد، و به دنبال آن، یک تحول کامل در سیستم و قوانین آن از سیکولار به شریعت اسلامی صورت گیرد. این تحول نیازمند تأسیس خلافت است که نه تنها قوانین الهی را به طور کامل اجرا خواهد کرد، بلکه برای آزادسازی و وحدت امت و سرزمین‌های آن تحت یک چتر واحد نیز تلاش خواهد کرد. تنها از طریق این مسیر – تأسیس دوبارۀ خلافت - است که این امت و دولت آن به بزرگی و شکوه در همه بخش‌ها خواهند رسید و خود را به عنوان یک ابرقدرت جهانی قابل قدر معرفی خواهند کرد که رحمتی را به تمامی نقاط جهان می‌گستراند، ان شاء الله.

عبدالحکیم عثمان
سخنگوی رسمی حزب التحریر در مالیزیا

تاریخ صدور: ۲۹ صفر- ۱۴۴۶ معادل ۳ سپتمبر سال 2024

مترجم: درویش طالقانی

(ترجمه)

حزب‌التحرير، پیشتازِ راستین  بوده و هرگز به اهلش دروغ نمی‌گوید. حزب‌التحریر از زمان تأسیس خود به نصیحت امت پرداخته و آن‌ها را به همکاری برای احیای زندگی اسلامی از طریق برپایی خلافت راشده دعوت کرده است، پس از آنکه بیش از صد سال پادشاهان جابر و ستم‌گر بالای ما درحالی‌که خلافت و خلیفه نداریم حاکمیت نمودند. حتی در این مدت، کفار استعمارگر حکام دست‌نشانده‌ای را بر سرزمین‌های اسلامی گماشتند که با قوانین و دستورالعمل‌های غربی حکومت کردند و آن‌ها را با ظلم و فساد خود به اجرا درآوردند. در نتیجه، مردم با آتش این قوانین که با عقیده و اسلام عزیز هم‌خوانی نداشت سوختند و به همین دلیل به جستجوی جدی و تلاش برای نجات از این مصیبت‌ها پرداختند و اکثریت امت به سمت اسلام و بازگشت به آن حرکت کردند، که این اقدام شان موجب پریشانی دشمنان مسلمانان و اسلام شد، لذا آنان با شیطنت خود دست به ایجاد تغییرات ظاهری و بی‌ارزش در برخی از قوانین وضعی زدند و آن‌ها را اسلامی نامیدند، در حالی‌که این قوانین هیچ‌گونه سازگاری با اسلام نداشت. دشمنان اسلام بر این باور بودند که این تغییرات ظاهری و بی‌ارزش می‌تواند مردم را فریب داده و آن‌ها را از حرکت به سمت دستور و قانون اسلامی واقعی که در دولت خلافت راشده تطبیق می‌گردد باز دارد.

سه جهت در این فریب و گمراهی سهم داشتند:

اول- دولت‌های کافر استعمارگر: این دولت‌ها از حرکت مردم به سمت اسلام و حکومت اسلامی به وحشت افتادند، به خصوص پس از آن که مردم رنج‌های نظام‌های کفر را که شامل نظام‌های جمهوری‌، نظام‌های دموکراتیک و سکولار بود، تجربه کردند. بنابراین، افراد با تجربۀ حکام کافر بر این صدد شدند که باید با فریب و گمراهی، قوانین سکولار را به گونه‌ای نمایش دهند که گویی اسلامی است و با ایجاد تبلیغات رسانه‌ای این امر را تأیید نمایند.

دوم- افراد تحت تأثیر فرهنگ غربی: این افراد به سرعت به جدایی دین از زندگی به روش غربی پرداختند و تلاش کردند عموم مردم را گمراه کنند که گویا جدایی دین از سیاست، دین را از آسیب‌ها، تحریفات و دروغ‌های سیاست حفظ می‌کند. در حالی‌که آنان فراموش کردند یا خود را به فراموشی زدند که سیاست در اسلام به معنی ادارۀ امور امت بر اساس احکام شرع است و دین سیاست را تنظیم و کنترل نموده و هیچ تفاوتی بین احکام دین اسلام وجود ندارد. لذا در سلام هیچ جدایی بین احکام وجود نداشته، بلکه همه‌ی آن‌ها به صورت کامل الزام به پیروی دارند.

﴿وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ﴾ [نور: 2]

ترجمه: و نماز را برپا دارید.

﴿وَأَنِ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللهُ﴾ [مائده: 49]

ترجمه: و در میان آنان طبق آنچه الله نازل کرده است حکم کن.

سوم- حركت‌های اسلامی: یکی از جهت‌های که به پیکر اسلام ضربه زد حرکت‌های اسلامی بودند که با غرب کافر و سکولارها هم‌رکاب شدند تا رضایت آن‌ها را جلب نمایند، غافل از این‌که اگر کسی برای جلب رضایت مردم بر الله سبحانه وتعالی پشت کند، از مردم چیزی جز عواقب بد و جز خشم الله سبحانه وتعالی را به دست نمی‌آورد. رسول الله صلی الله علیه وسلم به روایتی که ابن الجعد در مسند خود از عائشه رضی الله عنها روایت شده است فرموده است:

«مَنْ أَرْضَى النَّاسَ بِسَخَطِ اللهِ، وَكَّلَهُ اللهُ إِلَى النَّاسِ، وَمَنْ أَسْخَطَ النَّاسَ بِرَضَا اللهِ كَفَاهُ اللهُ النَّاسَ»

ترجمه: کسی‌که مردم را به خشم الله(متعال) راضی کند الله آن را به مردم واگذار می‌کند وکسی‌که مردم را برای رضای الله متعال به خشم بیاورد، الله متعال آن را از مردم کفایت می‌کند.

این سه جهت، نقش مهمی در ترویج دساتیر و قوانین کفر در سرزمین‌های اسلامی داشته‌اند و در ایجاد نمای ظاهری اسلامی جلوه دادن برای برخی از این قوانین نقشی کلیدی ایفا کردند که از جمله بارزترین این قوانین می‌توان به قانون اساسی ایران و مصر اشاره کرد. خمینی قانون اساسی ایران را به مردم به عنوان یک قانون اسلامی معرفی کرد و نیز اخوان المسلمین و سلفی‌ها قانون اساسی مصر را اسلامی معرفی کردند که هر دو مورد با تبلیغات رسانه‌ای و حرکت‌های ملی و هم‌چنان ایجاد ذهنیت‌های بین‌المللی همراه بود تا مردم را فریب داده و طوری جلوه دهند که قوانین ایران و مصر اسلامی هستند.

در ادامه، برخی از مواردی‌که این قوانین به‌طور آشکار با اسلام و احکام آن مغایرت دارند، بررسی می‌شود:

1. منشأ مشروعیت قانون: در این دساتیر، مشروعیت از مردم گرفته می‌شود نه از کتاب الله و سنت رسولش. این دساتیر با عبارت‌هایی مانند «مردم منبع قدرت هستند» بیان می‌کنند که مشروعیت از مردم گرفته می‌شود و به ارادۀ آن‌ها بستگی دارد. لذا مشروعیت دستور به نظرسنجی مردم گذاشته می‌شود و وقتی رأی اکثریت را حصول نکرد یک کمیتۀ جدیدی تأسیس شده تا دستوری جدیدی را نظر سنجی جدید مردم وضع نمایند تا رأی اکثریت را جلب کند. پس واضحاً  معلوم می‌شود که این گونه دستورها مشروعیت خود را از مردم می‌گیرد نه از  وحی (کتاب و سنت) که این خود یک گمراهی آشکاری است؛ زیرا حاکمیت بخشیدن به دستوری که مشروعیت خود را از کتاب و سنت نگرفته باشد یک حکم طاغوتی است. چنانچه الله سبحانه وتعالی می‌فرماید:

﴿أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُواْ بِمَا أُنزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنزِلَ مِن قَبْلِكَ يُرِيدُونَ أَن يَتَحَاكَمُواْ إِلَى الطَّاغُوتِ وَقَدْ أُمِرُواْ أَن يَكْفُرُواْ بِهِ وَيُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَن يُضِلَّهُمْ ضَلاَلاً بَعِيداً﴾ [نساء: 60]

ترجمه: آیا ندیدی کسانی را که گمان می‌کنند به آنچه (از کتابهای آسمانی که) بر تو و بر پیشینیان نازل شده، ایمان آورده‌اند، ولی می‌خواهند برای داوری نزد طاغوت و حکّام باطل بروند؟! با این‌که به آن‌ها دستور داده شده که به طاغوت کافر شوند. امّا شیطان می‌خواهد آنان را گمراه کند، و به بیراهه‌های دور دستی بیفکند.

2. آیا حاکمیت از آنِ مردم است یا از آنِ شریعت؟ در اسلام، حاکمیت از آنِ شریعت است نه مردم. مکلفیت این است که بر اساس آنچه الله سبحانه وتعالی نازل کرده است حکم شود، نه بر اساس هوا و خواست مردم. الله متعال می‌فرماید:

﴿وَأَنِ احْكُم بَيْنَهُم بِمَا أَنزَلَ اللهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ﴾ [مائده: 49]

ترجمه: و در میان آنها ( اهل کتاب‌) طبق آنچه الله متعال نازل کرده، داوری کن! و از هوس‌های آنان پیروی مکن! و از آن‌ها برحذر باش، مبادا تو را از بعض احکامی که الله متعال بر تو نازل کرده، منحرف سازند!

و سیر و حرکت مردم بر اساس خواست‌های خودشان فساد بزرگی است. هم‌چنان الله سبحانه وتعالی می‌فرماید:

﴿وَلَوِ اتَّبَعَ الْحَقُّ أَهْوَاءهُمْ لَفَسَدَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ وَمَن فِيهِنَّ﴾ [مؤمنون: 71]

ترجمه: و اگر حق از هوس‌های آن‌ها پیروی کند، آسمان‌ها و زمین و همه کسانی که در آن‌ها هستند تباه می‌شوند!

بلکه لازم است که مطابق به احکام شریعت که الله سبحانه وتعالی به محمدصلی الله علیه وسلم نازل کرده حرکت صورت گیرد. و الله متعال می‌فرماید:

﴿وَمَنْ أَضَلُّ مِمَّنِ اتَّبَعَ هَوَاهُ بِغَيْرِ هُدًى مِّنَ اللهِ﴾ [قصص: 50]

ترجمه: و آیا گمراه‌تر از آن کس که پیروی هوای نفس خویش کرده و هیچ هدایت الهی را نپذیرفته، کسی پیدا می‌شود؟!

در اسلام، واجبات و مستحبات و نیز محرمات و مکروهات و مباحات وجود دارد، که همۀ این‌ها در احکام شرعی بیان شده‌اند. و بالای مردم و رهبران آن‌ها واجب است که تابع این احکام باشند و از آن پیروی کنند، نه این‌که طبق میل و هوای خود قانون‌گذاری کنند. والله متعال می‌فرماید:

﴿قُلْ أَرَأَيْتُم مَّا أَنزَلَ اللهُ لَكُم مِّن رِّزْقٍ فَجَعَلْتُم مِّنْهُ حَرَاماً وَحَلاَلاً قُلْ آللهُ أَذِنَ لَكُمْ أَمْ عَلَى اللهِ تَفْتَرُونَ﴾ [یونس: 59]

ترجمه: بگو: آیا روزی‌هاری را که الله(سبحانه وتعالی) بر شما نازل کرده دیده‌اید، که بعضی از آن را حلال و بعضی را حرام نموده‌اید؟! بگو: آیا الله به شما اجازه داده، یا بر الله افترا می بندید (و از پیش خود، حلال و حرام می‌کنید؟!)

و می‌فرماید:

﴿وَلاَ تَقُولُواْ لِمَا تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمُ الْكَذِبَ هَـذَا حَلاَلٌ وَهَـذَا حَرَامٌ لِّتَفْتَرُواْ عَلَى اللهِ الْكَذِبَ إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللهِ الْكَذِبَ لاَ يُفْلِحُونَ﴾ [نحل: 116]

ترجمه: به خاطر دروغی که بر زبان‌تان جاری می‌شود (و چیزی را مجاز و چیزی را ممنوع می‌کنید،) نگویید: این حلال است و آن حرام، تا بر الله افترا ببندید به یقین کسانی که به الله دروغ می‌بندند، رستگار نخواهند شد.

این آیات نصوصی هستند که به صراحت بیان می‌دارند که تحلیل و تحریم و تشریع همۀ احکام از جانب الله سبحانه وتعالی بوده نه از جانب مردم.

این موضوع با مسئله سلطه (قدرت اجرایی) متفاوت است؛ زیرا سلطه از آنِ امت است، یعنی امت است که حاکم خود را بر اساس احکام شرعی انتخاب می‌کند. تفاوت میان سلطه و حاکمیت این است که قانون‌گذار احکام، از جمله قانون اساسی و قوانینی که حلال و حرام، مجاز و ممنوع را تعیین می‌کند، صاحب حاکمیت است. اما مجری این احکام که به آن پایبند است و مردم را نیز به آن پایبند می‌سازد، صاحب سلطه است. بنابراین، حاکمیت از آنِ شریعت است و سلطه از آنِ امت.

این قوانین اساسی که حاکمیت را از آنِ مردم می‌دانند، به مردم اجازه می‌دهند تا قانون‌گذاری کنند و حلال و حرام را تعیین نمایند. برای یک مسلمان کافی است که این آیه را بخواند:

﴿وَلاَ تَقُولُواْ لِمَا تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمُ الْكَذِبَ هَـذَا حَلاَلٌ وَهَـذَا حَرَامٌ لِّتَفْتَرُواْ عَلَى اللهِ الْكَذِبَ إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللهِ الْكَذِبَ لاَ يُفْلِحُونَ﴾ [نحل: 11]

ترجمه: به خاطر دروغی که بر زبان‌تان جاری می‌شود (و چیزی را مجاز و چیزی را ممنوع می‌کنید،) نگویید: این حلال است و آن حرام تا بر الله افترا ببندید به یقین کسانی که به الله دروغ می‌بندند، رستگار نخواهند شد.

همین آیه کافی است تا بدن مسلمان از خطری که در جعل حاکمیت برای مردم به‌جای شریعت نهفته است بلرزد؛ زیرا این نوعی افترا بر الله سبحانه وتعالی در تشریع است و نتیجه آن خسران و عدم موفقیت است و این امر سبب رسوایی در دنیا و عذابی دردناک در آخرت خواهد شد، که این همان خسران آشکار است.

3. آیا دموکراسی که به قانون اساسی نسبت داده می‌شود، از اسلام است یا اینکه عقیده‌ای کفری است که با اسلام در تضاد است؟

دموکراسی به معنای مراجعه به نظر مردم است؛ به طوری که رأی اکثریت، به زعم آنان، حق محسوب می‌شود. بنابراین، اکثریت در نظام حکومت، اقتصاد، اجتماع، روابط بین‌الملل و تمامی امور دیگر، قوانین را تعیین می‌کند. تشریع به معنای حلال و حرام کردن است، پس منع و اجازه دادن و سایر اوامر و نواهی به معنای حلال و حرام کردن هستند.

اما در اسلام، حق با نصوص شرع تعیین می‌شود نه با تعداد مردم. حتی ممکن است اکثریت بر باطل توافق کنند، زیرا الله متعال می‌فرماید:

﴿وَإِن تُطِعْ أَكْثَرَ مَن فِي الأَرْضِ يُضِلُّوكَ عَن سَبِيلِ اللهِ إِن يَتَّبِعُونَ إِلاَّ الظَّنَّ وَإِنْ هُمْ إِلاَّ يَخْرُصُونَ﴾ [انعام: 116]

ترجمه: اگر از بیشتر کسانی که در روی زمین هستند اطاعت کنی، تو را از راه الله گمراه می کنند؛ (زیرا) آن‌ها تنها از گمان پیروی می‌نمایند، و تخمین و حدس (واهی) می‌زنند.

دموکراسی همان‌طور که پیش‌تر ذکر شد، به رأی اکثریت اعتماد می‌کند، در حالی‌که در شرع اسلامی، حلال و حرام کردن تنها به الله متعال در کتابش و سنت رسولش محدود است. اکثریت و اقلیت باید این قوانین را بپذیرند و به آن عمل کنند و نه این‌که بر اساس میل و هوس خود از آن انتخاب کنند. همان‌طور که حلال و حرام کردن تنها مختص الله متعال است، تعیین حق و باطل، خیر و شر، معروف و منکر و زیبا و زشت نیز تنها برای الله متعال است، زیرا اوست که به حق حکم می‌کند، چنان‌که می‌فرماید:

﴿إِنِ الْحُكْمُ إِلاَّ لِلّهِ يَقُصُّ الْحَقَّ وَهُوَ خَيْرُ الْفَاصِلِينَ﴾ [انعام: 57]

ترجمه: حکم و فرمان، تنها از آنِ الله است! حق را از باطل جدا می‌کند، و او بهترین جداکننده (حق از باطل) است.

در حالی‌که پیروان دموکراسی می‌گویند: دین در این مسائل دخالتی ندارد و تشریع (حلال و حرام کردن) به اکثریت تعلق دارد، نه به الله! این‌گونه کسانی‌که دموکراسی را به عنوان عقیدۀ خود می‌پذیرند و قوانین وضعی نیز می‌گویند که نظام بر اصول دموکراسی استوار است. ما نمی‌توانیم مسلمانی عاقل را تصور کنیم که حلال و حرام کردن را از صلاحیت انسان‌ها بداند، نه به پروردگار انسان‌ها؛ زیرا اوست که خالق است و می‌داند چه چیزی به حال مخلوقاتش صلاح است. الله سبحانه تعالی می‌فرماید:

﴿أَلَا يَعْلَمُ مَنْ خَلَقَ وَهُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ﴾ [ملک: 14]

ترجمه: آیا آن کسی که موجودات را آفریده از حال آن‌ها آگاه نیست؟! در حالی که او (از اسرار دقیق) باخبر و آگاه است.

4- آیا آزادی‌هایی که در این قوانین اساسی ذکر شده‌اند (آزادی عقیده، آزادی بیان، آزادی مالکیت و آزادی فردی) از سوی اسلام تأیید است و یا در تضاد با اسلام هستند؟ این قوانین اساسی آزادی را به عنوان یک حق، در اندیشه، عقیده و اقامت می‌بینند و آزادی فردی را یک حق طبیعی می‌دانند که حفظ‌شده و غیرقابل تعرض است! برخی معتقدند که "آزادی فردی در جایی پایان می‌یابد که آزادی دیگران آغاز می‌شود"، اما این کافی نیست و این نظر فقط در محدوده مباحات معتبر است. اگر واژۀ آزادی بدون هیچ محدودیتی رها شود، به هرج و مرج و بی‌نظمی منجر می‌شود. در متون شرعی اسلام، واژۀ "آزادی" در مقابل "بندگی" استفاده شده است، اما در دیدگاه غربی‌ها یا سکولارها که معتقد به جدایی دین از امور زندگی هستند. آزادی فردی به این معناست که فرد می‌تواند هر گونه که می‌خواهد عمل کند، از جمله در مسائل روابط جنسی نظیر زنا و اعمال مشابه، به شرطی که این عمل ناشایست با رضایت طرفین باشد! آزادی عقیده نیز به این معناست که مسلمان حق دارد دین خود را تغییر دهد و به دین دیگری یا به بی‌دینی بپیوندد! آزادی بیان به این معناست که فرد می‌تواند به ذات الهی، قرآن کریم و مقدسات هتک حرمت کند، چنان‌که اکنون در غرب شاهد آن هستیم! آزادی مالکیت نیز به این معناست که فرد می‌تواند از طریق قمار، ربا و مالکیت شراب، خوک و خود مرده کسب مالکیت کند.

اما در اسلام احکام شرعی وجود دارد و انسان آزاد به معنای متداول نیست، بلکه مقید به احکام شرعی است. الله متعال می‌فرماید:

﴿وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللهُ وَرَسُولُهُ أَمْراً أَن يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ﴾ [احزاب: 36]

ترجمه: هیچ مرد و زن با ایمانی حق ندارد هنگامی که الله و رسولش امری را لازم بدانند، اختیاری (در برابر فرمان الله) داشته باشد.

از آنجا که قانون اساسی، قراردادی است که شکل حکومت در هر کشوری را مشخص و آشکار می‌کند، در اینجا لازم می‌دانم خطوط کلی درباره شکل حکومت در اسلام از دیدگاه خود بیان کنم تا به تفاوت نظام اسلام با سایر نظام‌ها اشاره شود.

اولاً: نظام حکومت در اسلام، خلافت است که ریاست عمومی برای تمامی مسلمانان در دنیاست، برای اجرای احکام شرعی اسلامی و گسترش دعوت اسلامی به جهان. برپایی خلافت بر تمامی مسلمانان در سراسر جهان واجب است و کوتاهی در این امر از بزرگ‌ترین معاصی است که الله سبحانه وتعالی به شدیدترین عذاب مجازات خواهد کرد. دلیل وجوب برپایی خلافت از قرآن، سنت و اجماع است؛ از قرآن، فرمان الله به رسولش ﷺ برای حکمرانی بر مسلمانان بر اساس آنچه که الله نازل کرده، که به صورت قطعی صادر شده است. الله سبحانه وتعالی می‌فرماید:

﴿وَأَنِ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ وَاحْذَرْهُمْ أَنْ يَفْتِنُوكَ عَنْ بَعْضِ مَا أَنْزَلَ اللهُ إِلَيْكَ﴾ [مائده: 49]

ترجمه: در میان آن‌ها ( اهل کتاب‌) طبق آنچه الله(سبحانه وتعالی) نازل کرده، داوری کن! و از هوس‌های آنان پیروی مکن! و از آنها برحذر باش، مبادا تو را از بعض احکامی که الله(سبحانه وتعالی) بر تو نازل کرده، منحرف سازند!

 از سنت، حدیثی است که مسلم از طریق نافع روایت کرده است که ابن عمر گفت شنیدم که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

«مَنْ خَلَعَ يَداً مِنْ طَاعَةٍ، لَقِي اللهَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ لَا حُجَّةَ لَهُ، وَمَنْ مَاتَ وَلَيْسَ فِي عُنُقِهِ بَيْعَةٌ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً»

ترجمه: هر که دست از اطاعت کشید، روز قیامت بدون هیچ حجتی الله را ملاقات خواهد کرد و هر که بمیرد و بیعتی بر گردنش نباشد، به مرگ جاهلی مرده است.

اجماع صحابه نیز بر لزوم برپایی خلیفه پس از وفات رسول اللهﷺ استوار است، پس از آن ابوبکر، سپس عمر، سپس عثمان، سپس علی و بعد از آن‌ها خلفای دیگری آمدند، رضوان الله علیهم اجمعین.

ثانیاً: نظام حکومت در اسلام با دیگر نظام‌ها و با واقعیتی که در آن زندگی می‌کنیم تفاوت دارد، به عنوان مثال:

- در رأس حکومت، شورای سیادت، نهاد ریاست جمهوری، دیوان پادشاهی یا دیوان امیری وجود ندارد؛ بلکه خلیفه و معاون تفویض و معاون اجرائی وجود دارند. خلیفه پس از عقد بیعت خود به طور خودکار به حکومت می‌رسد؛ در حالی‌که معاونان با تفویض خلیفه به قدرت می‌رسند. رسول الله ﷺ رئیس دولت بود و ابوبکر و عمر رضی الله عنهما وزرایش بودند.

- حکمرانی در ولایت‌ها متمرکز است و اداره غیر متمرکز است، به این معنا که والی را خلیفه منصوب می‌کند و والی به‌طور خود مختار با انتخابات به قدرت نمی‌رسد.

- در اسلام هیچ مسئول، حتی خلیفه، دارای مصونیت نیست. همه افراد تابع قضاوت دولت هستند که شامل سه نوع قضاوت است: دادگاه‌ها برای حل اختلافات بین مردم، دادگاه حسبه برای رفع تجاوزات به اموال عمومی، و دادگاه مظالم برای رفع ظلم دولت بر مردم و رسیدگی به شکایات مردم از دولت وجود دارد. خلیفه تابع قاضی مظالم است و باید به حکم شرع که صادر می‌شود گردن نهد. این نظام از نظام ریاست‌جمهوری امریکا برتر است، زیرا در آنجا رئیس‌جمهور توسط کنگره محاکمه می‌شود نه توسط محکمه. نمایندگان کنگره بی‌طرف نیستند و به حزب رئیس‌جمهور تعلق دارند و به نفع او گرایش دارند. ما شاهد بودیم که چگونه کنگره نتوانست ترامپ را دو بار محکوم کند، با وجود این‌که او قانون اساسی را نقض کرده بود.

- مجلس امت برای مشورت و محاسبه است، نه برای تصویب احکام با اکثریت مانند نظام دموکراتیک که غیرمسلمانان نیز می‌توانند عضو آن شوند تا از ظلم حاکمان نسبت ایشان و یا به خاطر سوء اجرای اسلام یا فقدان خدمات، شکایت کنند. اعضای آن توسط امت انتخاب می‌شوند، زیرا آن‌ها وکلای مردم در ابراز نظرات هستند.

از الله سبحانه تعالی مسئلت داریم که این امت را عزت داده و با برپایی خلافت راشدۀ دوم بر منهاج نبوت یاری فرماید و قانون اساسی اسلامی را اجرا نماید، تا اسلام و اهل آن عزت یابند و کفر و اهل آن خوار شوند!

نویسنده: فارس منصور - ولایه عراق

26 صفر1446ه.ق.

31 اگست2024م.

مترجم: مصطفی اسلام

(ترجمه)

وزرای کشورهای اسلامی از اندونزی در شرق تا مراکش در غرب، هم‌چنان در تلاشند تا فشارها برای توقف تجاوزات و نقض‌های حقوق بشر توسط رژیم صهیونیستی در فلسطین، چه در کرانۀ باختری و چه در نوار غزه افزایش یابد. برای این منظور، نخست‌وزیران و وزرای خارجه به‌طور دوره‌ای گرد هم می‌آیند و تماس‌هایی میان رؤسای دولت‌ها و وزراء برقرار می‌شود. برخی از این مقامات گاه خواستار محکوم و گاه محکوم‌کننده هستند و حتی برخی به حد تهدید به قطع روابط تجاری، مانند آنچه که مقامات ترک بیان کرده‌اند، پیش رفته‌اند. هم‌چنین، برخی از آن‌ها اجازۀ برگزاری تظاهرات عمومی برای توقف تجاوزات را می‌دهند، در حالی‌که درخواست‌های پایان‌دادن به اشغال را نادیده می‌گیرند؛ زیرا می‌دانند تحقق این خواسته‌ها در چارچوب این ساختارهای سیاسی ضعیف و فاقد اراده، غیرممکن است.

وزیر خارجۀ سعودی، فیصل بن فرحان، با همتایان خود در ترکیه، مصر، اردن، بحرین و گامبیا در ارتباط است و دربارۀ وضعیت فلسطین، آتش‌بس در نوار غزه و حمایت از حقوق مردم فلسطین گفت‌وگو می‌کند. این تلاش‌ها بخشی از کوشش کشورهای اسلامی برای بازپس‌گیری حقوق مشروع «دولت فلسطین» و مردم آن و تقویت همکاری‌های عربی و اسلامی به‌منظور توقف فوری تمامی نقض‌های جدی رژیم صهیونیستی است. ولیعهد سعودی، محمد بن سلمان، نیز دو تماس تلفنی با رئیس‌جمهور ترکیه و رئیس‌جمهور مصر برقرار کرده و ضرورت افزایش تلاش‌ها برای توقف حملات و نقض‌ها و تشدید بحران در غزه و کرانۀ باختری را بررسی کرده است.

پیش از این، تصمیمات کنفرانس سازمان همکاری‌های اسلامی که به‌طور استثنایی در تاریخ 18 اکتبر 2023م برگزار شد و توسط فیصل بن فرحان ریاست شد، به تأکید بر مرکزیت مسألۀ فلسطین و حمایت از حقوق مردم فلسطین، دعوت به ایجاد دولت فلسطین بر اساس «قانون بین‌الملل» و درخواست از سازمان ملل و شورای امنیت برای به‌عهده گرفتن مسئولیت‌های خود در خصوص توقف جنایات جنگی و نقض‌ها، محدود بود.

در تاریخ 16 می 2024م، اجلاس سران عرب در بحرین با همان تصمیمات پیشین به پایان رسید که مهم‌ترین آن‌ها به شرح زیر است:

1. درخواست توقف فوری حملات (اسرائیلی) به غزه و خروج نیروهای اشغال‌گر (اسرائیلی) از تمامی مناطق نوار غزه.

2. پیشنهاد استقرار نیروهای حفاظت و صلح بین‌المللی تحت نظارت سازمان ملل در سرزمین‌های اشغالی فلسطین.

3. رد هرگونه تلاش برای جابجایی اجباری مردم فلسطین.

4. محکومیت گسترش عملیات (اسرائیلی) به شهر رفح جنوبی و کنترل بر گذرگاه رفح.

5. محکومیت حملات به کاروان‌های کمک اردنی و درخواست تحقیق بین‌المللی دربارۀ این تجاوزات.

6. دعوت از تمامی طرف‌ها به خودداری و جلوگیری از بروز جنگ و افزایش تنش در منطقه.

7. درخواست از شورای امنیت بین‌المللی برای بازنگری در تصمیم خود دربارۀ شناسایی کامل دولت فلسطین در جلسۀ 18 اپریل 2024م.

این تصمیمات و تلاش‌ها نشان می‌دهد که هدف نهایی این کشورها، چه به‌صورت جمعی و چه فردی، یافتن راه‌حل سیاسی است که امریکا به‌عنوان راه‌حل نهایی مسألۀ فلسطین مطرح کرده و آن هم راه‌حل دو دولت است. علاوه بر این، درخواست آن‌ها برای استقرار نیروهای بین‌المللی در کرانۀ باختری، به‌دور از هدف پایان دادن به اشغال یا آزادی فلسطین است!

در عوض، این کشورها در حالی که به این اقدامات دعوت می‌کنند و حملات را محکوم می‌کنند، هم‌چنان روابط دیپلماتیک و تجاری خود را با اسرائیل حفظ کرده و حتی مرزها را برای حمایت‌های بی‌سابقه به این رژیم در جنگ و تجاوزاتش باز کرده‌اند و به‌طور مستقیم در جنایات جنگی که با حمایت امریکا و کشورهای غربی از طریق تسلیحات و نیروها انجام می‌شود، مشارکت دارند. این موضوعات در تحقیق‌های خبری، مانند جاده‌ی زمینی از امارات از طریق جزیرةالعرب و اردن به اسرائیل با حفاظت‌های شدید و تأمین امنیت کامیون‌ها، فاش شده است.

وضعیت مشابهی با ترکیه وجود دارد که صادرات آن از زمان بسته‌شدن گذرگاه باب‌المندب و تنگ شدن عبور کشتی‌های حامل کالا و سوخت به اسرائیل، افزایش یافته است. طبق گزارش سایت «میدل‌ایست‌آی» بریتانیا، داده‌های یک گروه از شرکت‌های ترکیه‌ای که به صادرات به اسرائیل از طریق گمرکات فلسطینی ادامه می‌دهند، نشان می‌دهد که صادرات ترکیه به فلسطین در هشت ماه نخست سال 2024 میلادی به میزان 423 درصد افزایش یافته است، یعنی از 77 میلیون دلار در مدت مشابه سال گذشته به 403 میلیون دلار در سال جاری. این گزارش اشاره دارد که ماه آگست به ویژه قابل توجه بود؛ زیرا صادرات ترکیه به فلسطین در این ماه به میزان 1156 درصد افزایش یافته و از 10 میلیون دلار در سال گذشته به 127 میلیون دلار افزایش یافته است.

نمونه‌های خیانت این حکام بسیار زیاد است و به وضوح نشان می‌دهد که امت اسلامی از این خیانت‌ها بیزار است و می‌داند که بیانیه‌های آن‌ها در خصوص محکومیت و استنکار، فریبکارانه است و آنچه که آن‌ها به نام تلاش‌های فشرده می‌نامند، دروغین است. اجلاس‌های آن‌ها در تمامی سطوح ناکام است و امت آگاه است که وجود آن‌ها در قدرت تنها مسأله‌ای زمانی است؛ زیرا بدون حمایت مردمی تنها باقی مانده‌اند. اگرچه برخی از نیروهای نظامی و سیاسی ممکن است برای تغییر مورد نیاز و یاری به مستضعفان در فلسطین و دیگر نقاط نقش داشته باشند، این تغییر تنها در کنار ویرانی این رژیم‌های ضعیف و مزدور که به دستورات امریکا یا بریتانیا عمل می‌کنند و از انتفاضه مردم و انقلاب علیه خود می‌ترسند، ممکن است.

حزب‌التحریر هم‌چنان به تلاش‌های خود برای بیدار کردن امت و هدایت آن به مسیر صحیح ادامه خواهد داد و از اهل قدرت می‌طلبد تا به امت اسلامی در بازپس‌گیری قدرت خود و انتخاب خلیفه‌ای عادل که با کتاب الله و سنت پیامبرش صلی الله علیه وسلم حکومت کند، همکاری کنند تا این رژیم‌های مزدور و ساختار بین‌المللی توطئه‌گر را از بین ببرند و ظلم و تجاوز علیه مستضعفان در جهان را پایان بخشند.

﴿وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَل لَّنَا مِن لَّدُنكَ وَلِيّاً وَاجْعَل لَّنَا مِن لَّدُنكَ نَصِيراً﴾ [نساء: 75]

ترجمه: چرا بايد در راه الله و (نجات) مردان و زنان و كودكان درمانده و بيچاره‌اي نجنگيد كه (فرياد برمي‌آورند و) مي‌گويند: پروردگارا! ما را از اين شهر و دياري كه ساكنان آن ستم‌كارند (و بر ما بيچارگان ستم روا مي‌دارند) خارج ساز، و از جانب خود سرپرست و حمايت‌گري براي ما پديد آور، و از سوي خود ياوري برايمان قرار بده (تا ما را ياري كند و از دست ظالمان برهاند).‏

دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب‌التحریر

 6 ربیع الاول 1446هـ.ق.

 دوشنبه، 9 سپتمبر 2024م.

مترجم: محمد مزمل