(ترجمه)

پس از آنکه الله متعال بر مردم شام منت نهاد و نصرتی عظیم را بر آن‌ها ارزانی داشت و طاغوت اسد سرنگون شد، این رویداد به معنای واقعی کلمه، یک تحول تاریخی بود که حکام را مبهوت ساخت و آن‌ها را وادار کرد که از نزدیک تحولات شام را تحت نظر بگیرند.

امروز، پس از گذشت حدود دو ماه از سقوط بشار اسد، شاهد ورود پی‌درپی هیئت‌های سیاسی از هر سو به سوریه هستیم که برای دیدار با دولت انتقالی به رهبری احمد الشرع، در تلاش‌اند تا جهت‌گیری‌ها و دیدگاه‌های آن را درباره آینده سوریه جدید درک کنند. در عین حال، این دیدارها فرصتی برای ارائه پیشنهادها و مذاکره بر سر پرونده‌های مختلف است، از جمله مسائل سیاسی مانند نظام حکومتی و تدوین قانون اساسی، مسائل اقتصادی مانند بازسازی، رفع تحریم‌های اقتصادی، بهبود معیشت مردم و توسعه زیرساخت‌ها و مسائل امنیتی شامل محاکمه مجرمان جنگی، تأمین امنیت و تشکیل ارتش واحد برای سوریه جدید. همچنین، بخش‌هایی همچون آموزش، بهداشت، انرژی و توسعه نیز از جمله چالش‌های مهمی هستند که در این مذاکرات مورد بررسی قرار می‌گیرند.

می‌توان تصویر آینده سوریه را در مواضع اعلام‌شده توسط وزیر خارجه، اسعد الشیبانی، در مصاحبه‌های مختلف از جمله گفت‌وگوی او با روزنامه فایننشال تایمز مشاهده کرد؛ جایی که وی از دیدگاه دولت درباره سوریه پس از اسد سخن گفت و تأکید کرد که کشورش نمی‌خواهد به کمک‌های خارجی متکی باشد، راه‌حل در کاهش تحریم‌های آمریکا و اروپا نهفته است و دولت قصد صدور انقلاب یا مداخله در امور داخلی دیگر کشورها را ندارد که این امر نشان‌دهنده تغییری بنیادین در سیاست خارجی است. وی همچنین اشاره کرد که دولت قصد دارد سیاست‌هایی در زمینه خصوصی‌سازی بنادر و کارخانه‌های دولتی اتخاذ کند و سرمایه‌گذاری خارجی را جذب نماید.

در تلاش برای تحقق این دیدگاه از طریق تقویت روابط سیاسی و اقتصادی در سطح عربی و منطقه‌ای، با هدف کاهش تحریم‌های سنگین، هفته گذشته، احمد الشرع و وزیر خارجه‌اش، اسعد الشیبانی، نخستین سفر رسمی خود را به عربستان انجام دادند. در این دیدار، آن‌ها با محمد بن سلمان درباره تحولات سوریه و راه‌های حمایت از امنیت و ثبات این کشور گفت‌وگو کردند. یکی از مهم‌ترین پرونده‌های مطرح‌شده در این نشست، مسئله اقتصادی بود. احمد الشرع در بیانیه‌ای اعلام کرد: «ما بر افزایش سطح ارتباط و همکاری در تمامی حوزه‌ها، به‌ویژه در زمینه‌های انسانی و اقتصادی، تأکید کردیم. همچنین، برنامه‌های گسترده‌ای را برای آینده در بخش‌های انرژی، فناوری، آموزش و بهداشت بررسی کردیم تا به یک مشارکت واقعی دست یابیم که هدف آن، حفظ صلح و ثبات در سراسر منطقه و بهبود وضعیت اقتصادی مردم سوریه باشد».

از سوی دیگر، اسعد الشیبانی در اجلاس داووس، از چشم‌انداز ۲۰۳۰ عربستان ابراز تحسین کرد و آن را مدلی قابل استفاده برای آینده سوریه دانست. در همین راستا، علی کدة، وزیر کشور، اعلام کرد: «ما مشتاق بهره‌گیری از تجربه چشم‌انداز ۲۰۳۰ عربستان هستیم و امیدواریم سوریه به یکی از مقاصد مهم برای سرمایه‌گذاران سعودی تبدیل شود. همچنین، سفر رئیس‌جمهور الشرع به عربستان، نقطه آغازی جدید برای روابط دو کشور است. در این دیدار، وضعیت اقتصادی مورد بررسی قرار خواهد گرفت و همچنین، پرونده بازسازی سوریه که یکی از مسائل کلیدی در دستور کار احمد الشرع در عربستان است».

پس از سفر به عربستان، احمد الشرع تور دیپلماتیک خود را با سفر به ترکیه ادامه داد؛ سفری که در پی دعوتی از سوی رجب طیب اردوغان انجام شد. بر اساس افشاگری‌های منابع ریاست‌جمهوری، در این دیدار توافق‌نامه‌ای برای همکاری دفاعی مشترک به امضا رسید که شامل ایجاد پایگاه‌های هوایی ترکیه در مرکز سوریه و آموزش ارتش جدید سوریه است. طبق گزارش رویترز، این توافق دفاعی شامل چندین بند کلیدی است، از جمله اینکه این توافق ممکن است به ترکیه اجازه دهد تا پایگاه‌های هوایی جدیدی در سوریه ایجاد کند، از حریم هوایی سوریه برای اهداف نظامی استفاده کند و نقش رهبری در آموزش ارتش جدید سوریه را بر عهده بگیرد. همچنین، مذاکرات شامل ایجاد دو پایگاه ترکیه در بادیه سوریه بوده که این پایگاه‌ها به ترکیه امکان می‌دهند که در صورت وقوع هرگونه حمله آینده، از حریم هوایی سوریه دفاع کند. اطلاعات منتشرشده نشان می‌دهد که این پایگاه‌ها احتمالاً در فرودگاه نظامی تدمر و پایگاه هوایی T4 احداث خواهند شد.

غیر قابل انکار است که ارتباط رژیم سعودی با آمریکا بر کسی پوشیده نیست؛ زیرا این رژیم بدون چراغ سبز واشنگتن، قادر به هیچ‌گونه تحرکی نیست. آمریکا همواره از عربستان به‌عنوان ابزاری برای مقابله با مردم شام و انقلابشان استفاده کرده است. حمایت‌های مالی و سیاسی عربستان نه به‌منظور کمک، بلکه به‌عنوان عاملی برای سرکوب و خفه کردن انقلاب شام عمل کرده است، به‌طوری که این رژیم از طریق حمایت مالی، تلاش کرد راه انقلابیون سوری را مسدود کند و آن‌ها را به تسلیم وادارد، درحالی‌که در کنفرانس‌های سازش، نقشی کلیدی در نابودی مسیر انقلاب شام و بازگرداندن آن به آغوش رژیم جنایتکار دمشق ایفا کرد.

باید در برابر نقش‌آفرینی مجدد عربستان در سوریه هشدار داد؛ زیرا این کشور بار دیگر در حال ورود به سوریه تحت پوشش پروژه‌های اقتصادی و بازسازی است. این سیاست نه‌تنها به سود سوریه نخواهد بود، بلکه با هدف در گرو گرفتن آینده این کشور و اعمال فشارهای بیشتر برای تبعیت از خواسته‌های آمریکا دنبال می‌شود.

نقش رژیم ترکیه بر کسی پوشیده نیست و هر کس تحولات گذشته را دنبال کرده باشد، به‌وضوح دیده است که چگونه سیاست‌های این رژیم، انقلاب شام را به سمت عادی‌سازی و مصالحه با رژیم جنایتکار سوریه سوق داد، آن هم آشکارا و بدون هیچ پنهان‌کاری. این سیاست در راستای اجرای قطعنامه ۲۲۵۴ شورای امنیت بود، طرحی که آمریکا آن را تدوین کرد تا انقلاب سوریه را نابود کرده و هم‌زمان، رژیم جنایتکار دمشق را حفظ کند.

امروز، پس از سقوط رژیم مجرم دمشق، رژیم ترکیه همچنان در کنار دولت جدید سوریه قرار دارد و می‌کوشد آن را تحت فشار و هدایت خود نگه دارد، به‌گونه‌ای که از مسیری که آمریکا برای سوریه پس از اسد ترسیم کرده است، خارج نشود. این مسیر، ایجاد یک سوریه سکولار است که در آن، هیچ جایی برای اسلام و حاملان آن وجود نداشته باشد، اما در عوض، درهای این کشور به روی سکولارها و طرفداران آن‌ها باز بماند تا پس از مطرح شدن و تبلیغات رسانه‌ای و سیاسی، به عنوان مردان دولت جدید سوریه معرفی شوند.

چند روز پیش، وزیر امور خارجه ترکیه پس از دیدار خود با مقامات قطری، در یک اظهارنظر رسمی گفت: «در دیدارهایم در قطر، درباره تحولات سوریه و فلسطین، لغو تحریم‌های بین‌المللی علیه سوریه و برقراری امنیت گفت‌وگو کردیم». وی همچنین افزود: «هیچ جایی برای تروریسم در سوریه باقی نخواهد ماند».

اگر به محتوای این سخنان و همچنین به مفاد توافق‌نامه دفاع مشترک میان ترکیه و سوریه توجه کنیم، به روشنی می‌بینیم که هدف اصلی سیاست ترکیه در منطقه، خدمت به منافع آمریکا است. این بدان معناست که آن‌ها به نام مبارزه با تروریسم، در واقع پروژه اسلامی و حاملان آن را سرکوب کرده و نابود خواهند کرد. همچنین، این توافق به رسمیت بخشیدن به حضور نظامی ترکیه در سوریه تحت عنوان دفاع مشترک منجر خواهد شد، به‌گونه‌ای که نیروهای ترکیه در سوریه تثبیت شوند و حتی پایگاه‌های هوایی جدیدی برای آن‌ها تأسیس شود. این امر محاصره مردم شام را تشدید کرده و ارتش جدید سوریه را کاملاً تحت نظارت و هدایت ترکیه قرار خواهد داد تا بر اساس خواست آن‌ها آموزش ببیند و سازماندهی شود.

در پایان، باید یادآوری کنیم که الله متعال ما را گرامی داشت و پیروزی را نصیبمان کرد، پس از آنکه در سال‌های انقلاب، دشمن را از دوست برایمان آشکار ساخت. این رژیم‌های حاکم بر سرزمین‌های اسلامی، در تمامی سال‌های انقلاب، جز مکر، فریب و توطئه علیه آن، چیزی از خود نشان ندادند. بنابراین، واجب است که از آن‌ها برحذر باشیم و در عوض، رابطه خود را با تنها صاحب فضل و قدرتی که ما را تا اینجا رسانده است، یعنی خداوند متعال، مستحکم‌تر کنیم. پس او را برای این نصرتی که به ما عطا کرد و هیچ کشوری در آن ادعای منتی ندارد، سپاس می‌گوییم.

باید شکر و سپاس خود را با حمل اسلام به‌عنوان پروژه نجات برای مردم شام و سراسر جهان افزایش دهیم تا الله بر توفیق و همراهی‌اش با ما بیفزاید و ما را در برپایی شریعتش بر روی زمین یاری کند!

اسلام باید همان نظام جایگزینی باشد که بر ویرانه‌های نظام پیشین برپا شود تا عدالت در میان مردم اجرا گردد، حقوق حفظ شود و فداکاری‌های مردم شام به ثمر بنشیند. همچنین، نباید فراموش کنیم که پایگاه مردمی، صاحب قدرت و مشروعیت است و پس از الله متعال، بزرگ‌ترین نیرویی است که یک حاکم از آن اقتدار و مشروعیت خود را کسب می‌کند.

این قدرت مردمی است که در سخت‌ترین شرایط از حاکمان راستین دفاع می‌کند و الله می‌نگرد که چگونه عمل خواهیم کرد: آیا در پی رضای او هستیم و شریعتش را حاکم می‌کنیم، یا به دنبال جلب رضایت قدرت‌های حامی هستیم و به دعوت آن‌ها برای برپایی یک دولت سکولار و ملی که غرب را خشنود و پروردگار را خشمگین می‌کند، پاسخ می‌دهیم؟!

برگرفته از شماره 534 جریده الرایه

نویسنده: استاد شادی العبود

(ترجمه)

نشستی در قاهره در اوایل فوریه ۲۰۲۵ برگزار شد که وزرای خارجه اردن، امارات، عربستان سعودی، قطر و مصر، به‌همراه دبیرکل کمیته اجرایی سازمان آزادی‌بخش فلسطین و دبیرکل اتحادیه عرب در آن حضور داشتند تا تحولات اخیر در غزه و قضیه فلسطین را بررسی کنند. این نشست پس از توافق آتش‌بس در غزه و تبادل اسرا، با میانجی‌گری مصر و قطر و حمایت آمریکا، برگزار شد.

این جلسات هیچ تغییر واقعی در مسیر قضیه فلسطین ایجاد نخواهد کرد، بلکه صرفاً برای پیشبرد سیاست‌های عادی‌سازی روابط با رژیم اشغالگر و تثبیت حضور آن در منطقه تشکیل می‌شوند.

استقبال از توافق آتش‌بس و تمجید از تلاش‌های بین‌المللی، نشان‌دهنده پذیرش ضمنی استمرار اشغال فلسطین و نادیده گرفتن این حقیقت است که تنها راه‌حل واقعی، آزادی کامل فلسطین است. نقش کشورهای اطراف فلسطین، به حرکت درآوردن ارتش‌ها، ریشه‌کن کردن این رژیم جعلی از بنیان و نابودی هر مانعی است که در این مسیر قرار دارد، در رأس آن، حکومت‌های مزدوری که بر سرزمین‌های ما حکم می‌رانند.

دعوت به تقویت نقش تشکیلات خودگردان فلسطین در غزه و فراخوان برای بازسازی، در حقیقت، فریبکاری برای مردم فلسطین و امت اسلامی و به‌معنای چشم‌پوشی از قضیه فلسطین است. این اقدامات، بقای اشغالگران را تثبیت کرده و آنان را برای قتل و ویرانی بیشتر جسورتر می‌سازد، درحالی‌که هیچ تغییری در وضعیت موجود ایجاد نمی‌کند. همچنین، دعوت به اجرای طرح دو دولتی که مورد حمایت نظام بین‌المللی است، حقوق صاحبان اصلی فلسطین را بازنمی‌گرداند، بلکه رژیم صهیونیستی را به‌عنوان یک دولت رسمی در سرزمین‌های اسلامی به رسمیت می‌شناسد و با پشتیبانی حکومت‌های مزدور، بقای آن را تضمین می‌کند.

این نشست‌های عربی و بین‌المللی، هرچقدر هم که تکرار شوند، نه حقوق پایمال‌شده را بازمی‌گردانند و نه سرزمین‌های اشغالی را آزاد می‌کنند، بلکه صرفاً پوششی برای پیشبرد سیاست‌های عادی‌سازی روابط با دشمن و چشم‌پوشی از حقوق مسلمین هستند و هیچ خیری از آن‌ها انتظار نمی‌رود.

بنابراین، امت اسلامی باید از خطر این توطئه‌ها آگاه شود و به‌طور جدی برای ناکام گذاشتن آن‌ها تلاش کند. این امر تنها از طریق پایبندی به اصول شرع، رد قاطعانه هرگونه عادی‌سازی روابط و سازش و تلاش برای برپایی خلافتی که عزت و کرامت را به امت بازگرداند و مقدسات را از آلودگی غرب و مزدورانش پاک سازد، محقق می‌شود.

این نشست‌ها چیزی جز نمایش‌های سیاسی نیستند که هدفشان ساکت کردن ملت‌ها و القای این تصور است که تلاشی برای حل قضیه فلسطین در جریان است، در حالی که واقعیت این است که این جلسات تنها برای تثبیت وضعیت کنونی، حفظ منافع قدرت‌های بزرگ و تداوم حضور رژیم صهیونیستی و ادغام آن در منطقه برگزار می‌شوند. فراخوان برای بازسازی غزه نباید جایگزین تلاش جدی برای آزادسازی فلسطین شود. بازسازی بدون آزادی، چیزی جز تسکین موقت یک زخم خونین نیست که تنها به اشغالگران فرصت نفس کشیدن و ادامه سیاست‌های تجاوزکارانه‌شان را می‌دهد.

ما از امت اسلامی می‌خواهیم که این نشست‌ها و تصمیمات آن‌ها را قاطعانه رد کند و یک طرح واقعی اسلامی را در پیش گیرد که هدف آن، آزادسازی کامل فلسطین و نابودی رژیم اشغالگر باشد و این امر تنها از طریق برپایی خلافت اسلامی و بسیج ارتش‌های مسلمانان برای جهاد در راه الله محقق خواهد شد.

قضیه فلسطین، یک قضیه اسلامی است و آزادسازی آن یک واجب شرعی بر گردن هر مسلمان است. نباید به این مسئله از دریچه ملی‌گرایی یا مرزهای تحمیلی «سایکس-پیکو» نگریست، مرزهایی که استعمارگران ترسیم کردند تا با ایجاد رژیم صهیونیستی، سلطه خود را بر سرزمین‌های اسلامی حفظ کنند، وحدت امت را از بین ببرند و این رژیم غاصب را جایگزین خود به‌عنوان دشمن اصلی امت اسلامی سازند. بلکه سرزمین مبارک فلسطین باید از منظر اسلام و بر اساس عقیده اسلامی نگریسته شود، عقیده‌ای که تمامی سرزمین‌های اسلامی را یک امت واحده می‌داند و هرگونه تجاوز به هر بخشی از این سرزمین‌ها را، واجب‌ترین امر پس از ایمان، یعنی دفاع و جهاد برای دفع دشمن، قرار می‌دهد. این تکلیف در درجه نخست بر عهده مردم سرزمین اشغال‌شده است، اما اگر آنان توانایی کافی برای مقابله و دفع دشمن را نداشتند و آن سرزمین به اشغال درآمد، این وظیفه به مسلمانان نزدیک‌تر از آن منطقه و سپس به سایر مسلمانان، یکی پس از دیگری، منتقل می‌شود تا زمانی که کفایت لازم برای مقابله حاصل شود، یا این وجوب بر تمامی امت اسلامی گسترش یابد این همان مسئولیتی است که بر گردن مصر و ارتش آن قرار دارد؛ چراکه از همه مسلمانان به فلسطین نزدیک‌تر، قدرتمندتر و شایسته‌تر برای این مأموریت است.

کاسانی در کتاب «دائع الصنائع» می‌گوید: اگر مسلمانان یک منطقه مرزی در برابر هجوم کفار ناتوان شوند و خطر سقوط سرزمینشان وجود داشته باشد، بر سایر مسلمانان، از نزدیک‌ترین افراد تا دورترین، واجب است که برای یاری آن‌ها برخیزند و آنان را با نیرو، سلاح، اسب و مال پشتیبانی کنند. این یک فرض عینی بر همه مسلمانانی است که قادر به جهادند، اما این وجوب از آن‌ها ساقط نمی‌شود مگر آنکه کفایت دفاعی توسط برخی حاصل شود و تا زمانی که این کفایت محقق نشود، وجوب همچنان پابرجاست.

 ای مخلصان در ارتش کنانه (مصر)! حاکمان شما، عملاً و علناً در بقای رژیم صهیونیستی شریک‌اند و این امر برای آنان عجیب نیست؛ چراکه همان‌هایی هستند که به ایجاد این رژیم جعلی در قلب امت اسلامی کمک کردند؛ اما حقیقتاً آنچه عجیب است، موضع شما، فرزندان ارتش‌های مسلمان است. چرا هنوز بر خویشتن‌داری اصرار دارید، در حالی که برادرانتان همچون گوسفند سر بریده می‌شوند؟ چرا همچنان به مرزهای تحمیلی «سایکس-پیکو» پایبند مانده‌اید، مرزهایی که امت واحده را تکه‌تکه و پراکنده ساخت؟ کجاست آن مفهوم اسلامی که تجاوز به یک مسلمان را، تجاوز به تمامی مسلمانان می‌داند؟

پس قید و بند بردگی حاکمان مزدور را از گردن خود بیفکنید و در کنار مخلصانی قرار گیرید که برای اجرای اسلام مبارزه می‌کنند تا اسلام به‌دست شما به حاکمیت بازگردد، آنگونه که الله مقرر کرده و از شما راضی می‌شود. آن را به‌عنوان خلافت راشده‌ای بر منهج نبوت اعلام کنید و شما انصار آن باشید تا با این نظام، برای آزادسازی کامل فلسطین و تمامی سرزمین‌های اشغالی اسلام قیام کنید و شرف و افتخار انصارِ اسلام را نصیب خود سازید.

بار الها، برای این امت و حزب پیشرو آن و پروژه‌اش، انصاری را مقدر فرما که برای نابودی این رژیم‌های خائن بیعت کنند و حاکمیت امت را بار دیگر بازگردانند!

برگرفته از شماره  534جریده الرایه

نویسنده: استاد محمودالیثی